Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 21 - 44. Herinneringsring [2/..]

maandag 22 mei 2023

De cabaretier vertelt mij dat kinderen die doodgaan - zelfs als zij zich daar niet van bewust zijn, bijvoorbeeld omdat zij een verkeersongeluk krijgen - in de periode daarvóór veelvuldig vlinders tekenen.

Hij is 's middags op bezoek geweest in het Beatrix Ziekenhuis in Groningen, want hij geeft financiële steun aan de afdeling die gespecialiseerd is in het onderzoek naar en de behandeling van kinderen met kanker.

Hij ziet een wanhopig kind. Het wil géén tekeningen maken. Absoluut niet. Het smijt de kleurpotloden weg, scheurt het papier... Het schreeuwt: ‘Ik wíl niet tekenen. Verdomme!’ Dat maakt een diepe indruk op hem, want wie zo ziek is, moet niet boos hoeven zijn. Het is al erg genoeg. Toch?

Als hij 's avonds komt oplopen in de Stadsschouwburg, waar hij die week optreedt, laat het hem nog steeds niet los. En dan... 
Na tien minuten is daar opeens een vlinder. Die landt eerst op zijn hoofd, dan op zijn bloes, daarna op zijn microfoon. Die lijkt daarna even weg, maar nee, daar is-tie weer. Op zijn broek, zijn schoenen, zijn bril...

Het publiek raakt er lacherig van, hijzelf heel verdrietig. Hij denkt: zie je wel, er is veel meer tussen hemel en aarde dan wij met ons kleine breintje beseffen..

Archief 2023