Week 21 - 44. Herinneringsring [2/..]

De cabaretier vertelt mij dat kinderen die doodgaan - zelfs als zij zich daar niet van bewust zijn, bijvoorbeeld omdat zij een verkeersongeluk krijgen - in de periode daarvóór veelvuldig vlinders tekenen.

Hij is 's middags op bezoek geweest in het Beatrix Ziekenhuis in Groningen, want hij geeft financiële steun aan de afdeling die gespecialiseerd is in het onderzoek naar en de behandeling van kinderen met kanker.

Hij ziet een wanhopig kind. Het wil géén tekeningen maken. Absoluut niet. Het smijt de kleurpotloden weg, scheurt het papier... Het schreeuwt: ‘Ik wíl niet tekenen. Verdomme!’ Dat maakt een diepe indruk op hem, want wie zo ziek is, moet niet boos hoeven zijn. Het is al erg genoeg. Toch?

Als hij 's avonds komt oplopen in de Stadsschouwburg, waar hij die week optreedt, laat het hem nog steeds niet los. En dan... 
Na tien minuten is daar opeens een vlinder. Die landt eerst op zijn hoofd, dan op zijn bloes, daarna op zijn microfoon. Die lijkt daarna even weg, maar nee, daar is-tie weer. Op zijn broek, zijn schoenen, zijn bril...

Het publiek raakt er lacherig van, hijzelf heel verdrietig. Hij denkt: zie je wel, er is veel meer tussen hemel en aarde dan wij met ons kleine breintje beseffen..