Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 14 - 17. Om wat beesten dieren aandoen [1/22]

zaterdag 08 april 2023

Ik ben aan het schrijven en sta ook vandaag om drie uur al op. Ben fijn bezig tot zeven uur als ik een bericht ontvang…
Ik lees het, sluit mijn computer af en leg mijn hoofd op de huid van onze prachtige herdershond… 
Ik lees het opnieuw en weet dat ik nu even niet kan werken. Boodschappen doen dan maar…
Ik ben alweer uren terug, maar krijg het maar niet uit mijn hoofd…


Vorige week reden we door onze prachtige streek: Bleskensgraaf, Brandwijk, Giessenburg, Molenaarsgraaf, Oud-Alblas, Streefkerk, Wijngaarden… We zagen wel vijftig nesten met broedende zwanen: sommige midden in een weiland, andere aan de waterkant, maar ook de nodige op paadjes gevaarlijk dicht aan de weg. 
Het is lente en die zwanen zouden me moeten vertederen. Verontrusting is echter de enige emotie die me treft, want ik ken de reputatie van deze streek: prachtige natuur, maar wrede bewoners… Elk afgelopen jaar zijn, ook rond ons dorp - let wel: élk jaar: meer dan dertig (!) zwanen doodgeschoten of onder mysterieuze omstandigheden verdwenen of dood in sloten aangetroffen – dat laatste helaas ook meerdere keren door mij tijdens het wandelen met de honden. Steeds vervolgde ik mijn weg met een machteloos verdriet en met walging om wat mensen dieren kunnen aandoen. En nu is het alweer raak. Bericht van gisteravond (en ik bespaar u de beelden):

GIESSENBURG – De dierenambulance maakt melding van een gruwelijke mishandeling van zwanen in Giessenburg. ‘Vanmiddag werden we gebeld omdat er broedende zwanen met een stok geslagen zouden zijn in de omgeving van Giessenburg. Uiteraard zijn we direct gaan rijden. Aangekomen op de locatie bleek het te gaan om twee nesten met broedende zwanen. Bij het tweede nest is de dader waarschijnlijk gestopt omdat er mensen begonnen te roepen. 
Bij het eerste nest echter vond de dader het nodig om het mannetje met een stok af te ranselen. Een broedende zwaan die alles doet om zijn eieren te beschermen, is met een stok gruwelijk mishandeld’, zo laat de dierenambulance van Vianen weten.
Verder meldt de dierenambulance: “Een flinke beschadiging net onder het hoofd, een gebroken vleugel (open botbreuk) en een wond onder de vleugel zijn het gevolg van deze mishandeling. Deze mannetjeszwaan is dusdanig mishandeld dat we hem hebben moeten inslapen. Hoe laf ben je als je dit doet?’
De medewerker van de ambulance wil met de man in gesprek en nodigt hem hiervoor uit. ‘Ik wil een afspraak met je maken; morgenmiddag om 13.30 uur ben ik op de Damseweg, tussen de twee zwanennesten.’

Als kop van het bericht is gekozen voor: ‘Man ranselt broedende zwanen af met stok.’ Wat een eufemisme! 'Moordenaar maakt (opnieuw?) slachtoffers’, zou ik zeggen. 


Wij wonen in zo'n mooie streek...
Wij wonen tussen zulke slechte mensen... 


Wordt vervolgd. 

Archief 2023