Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 9 - 14. Er is iets ergs...

woensdag 01 maart 2023

Ik kleed me om, omdat ik met Cally ga sporten. Cally is mijn personal trainer, omdat ik te lui ben om het zelf allemaal te bedenken. Ik vind het lekker als iemand me zegt wat ik moet doen als ik sport. In tegenstelling tot in het normale leven, dan bepaal ik het liever zelf. Dat is een probleem: ik durf niet afhankelijk te zijn. Ik vind afhankelijk zijn misschien wel het ergste wat er is.
We beginnen met de warming-up. Gewoon wat springen en wat door het linker- en rechterbeen zakken om warm te worden. Business as usual.
Opeens word ik duizelig en zeg tegen Cally dat ik even ga zitten, omdat ik niet verder meer kan. Vreemd. De wereld staat op zijn kop. Of ik sta op mijn kop. Wat is er aan de hand? Ik  ga liggen en begin op de stenen te stuiteren. Mijn lichaam doet niet wat ik wil. Ik stuiter maar door. Ik raak een beetje in paniek. Waarom kan ik niet stoppen?
Cally legt me in de stabiele zijligging en ik hoor hem aan de andere twee jongens vragen of hij 112 moet bellen. Ik hoor ze instemmend antwoorden. Ik hoor het: ik ben er dus nog. Ik hoor Cally ook zeggen dat ik rustig adem moet halen en ik probeer lucht te vinden.
Hij moet een ambulance bellen, maar ik hoor er al een aan komen, dus misschien heeft hij dat al gedaan.
Ik denk dat ik dood kan gaan. Of misschien ben ik al dood.
Ik hoor de ambulance.
Er is iets ergs...



Nu in boekvorm. Lees ook hier.

 

Archief 2023