woensdag 18 januari 2023
In de beste krant van Nederland – zie ook hier – gisteren en vandaag ijzersterke en dus schrijnende meningen over het falende politieke beleid voor wat het de natuur betreft.
Voor de krant van maandag (17 januari) interviewde Rob Ruiter hoogleraar natuurbeschermings- en waterrecht Kees Bastmeijer. Hij neemt deze week afscheid van de universiteit van Tilburg. Die stelt: 'We maken er juridisch een potje van, in natuur en milieu.'
Ik beperk me tot enkele citaten:
Het is volgens Bastmeijer zeker niet zo dat alleen de bedrijfsjuristen met commerciële belangen de regels met voeten treden. ‘Eigenlijk zijn het vooral de juristen in dienst van de overheid die er een potje van maken’, vindt hij. ‘Het juridisch geknoei is diepgeworteld in het systeem. Het is de norm geworden.’
‘We zijn doodsbang om “verworven rechten” aan te tasten. En als er dan een keer een juridische knoop wordt doorgehakt, dan willen we vooral de betrokken ondernemers compenseren. Op zich terecht natuurlijk, maar dat gaat dan wel voorbij aan de belangen van de natuur. Wie compenseert daar de schade?’ […]
Op de vraag hoe al dat geknoei in de toekomst anders kan, blijft Bastmeijer even stil. […] ‘Het is echt een heel hardnekkig en diepgeworteld probleem. Ik zou in ieder geval de natuur- en milieuorganisaties aanraden om voorlopig volop te blijven procederen, liefst tot aan het Europees Hof. […] ‘Hun juridische procedures hebben hét grote verschil gemaakt. Het heeft echt zin.’
Veel liever nog zou Bastmeijer zien dat die procedures helemaal niet nodig waren. ‘Wanneer we echt werk zouden maken van actief natuurherstel en het halen van natuurdoelen neemt de spanning met menselijke activiteiten af en zijn minder juridische procedures nodig. Vanuit Europa is een fraai voorstel gekomen voor natuurherstel maar uitgerekend onze overheid verzet zich hiertegen.’
‘We blijven met alle juridische trucjes steeds in die fuik zwemmen van economische belangen. En als we dan aan het eind van die fuik vastlopen maken we gaatjes om uit de fuik te komen, die we dan uiteindelijk weer achter ons moeten dichtnaaien. Dit geeft enorm veel juridisering. Bovendien is het achteraf corrigeren vaak onmogelijk of enorm duur.’
Bastmeijer heeft goede woorden over voor de huidige minister van natuur en stikstof, Christianne van der Wal. ‘Ik hoor dat zij de problematiek begrijpt en verbetering belooft, maar gezien de enorme trucjespraktijk ben ik bang dat zij toch vooral probeert water op te vangen in een vergiet. Meer dan vijftig jaar na de Grenzen aan de groei van de Club van Rome is het nu echt tijd om te erkennen dat er ook grenzen zitten aan het geknoei. We moeten veel fundamenteler erkennen dat natuur en milieu rechten hebben die we nu keer op keer met voeten treden.’
Wordt vervolgd.
