Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 51 - 100. Wil je mij poëzie leren? [1/4]

donderdag 22 december 2022

In het leven zijn we onderweg om mooie dingen aan te raken. Dat is allang mijn motto. Die ‘dingen’ zijn de relaties met ‘mensen’, zoals bovenal het samenzijn met De Liefste en haar dochters. En met vrienden natuurlijk. En die ‘dingen’ zijn mooie filmbeelden – ik zie nauwelijks films, maar kijk wel heel veel terug waarover ik lees en waarop iemand mij attendeert –, beeldende-kunstuitingen, theatervoorstellingen en bovenal literatuur. 
Nog vóórdat ik Nederlands ging studeren – en ik denk zelfs al vanaf mijn vijftiende –, ben ik vooral gefascineerd door poëzie en dan in een brede zin van het woord: van de hermetische poëzie van Hans Faverey en Gerrit Kouwenaar tot de lichtvoetige verzen (en liederen) van Jan Boerstoel en Ivo de Wijs. Maar ook door goede poëziebeschouwingen en daarom was ik deze dagen zo onder de indruk van de essaybundel Wil je mij poëzie leren? van Willem Jan Otten. Ik schreef er hier (en de dagen daarna) al over. Daarin stelt hij zichzelf heel veel interessante vragen, zoals: Wat is poëzie? Van wie heeft hij poëzie geleerd? Welk gedicht heeft hem wakker gekust? Denkt een dichter anders dan logisch? Weet een dichter wat hij denkt? Kun je poëzie willen? Is zij van nut? Is haar zoeken een vorm van geloven? 

Zo aan het einde van het jaar sta ik in deze rubriek graag enkele dagen bij zijn antwoorden (en de aanzetten daartoe) stil…

Wordt vervolgd.

Archief 2022