Week 51 - 99. Theaterkniesoor

Al zo’n twintig jaar spreek ik niet van een linker- en een rechterknie, maar van een slechte en een goede knie. Aan de linkerknie ben ik geopereerd en daarvóór en daarna is er in verschillende ziekenhuizen, privéklinieken en fysiopraktijken geëxperimenteerd met massages, oefeningen, bandages, ontstekingsremmende tabletten en injecties et cetera. Pas de komst van een jonge hond – Reus natuurlijk – heeft twee jaar geleden tot echt effect geleid. Veel lopen heeft de knie sterker gemaakt en sindsdien zijn er nog nauwelijks problemen.

Met de slechte knie dus, want nu is het tobben met de goede knie, de rechter. Ook hier lijkt sprake van wat men een theaterknie noemt. Die ontstaat door het langdurig stilzitten met een gebogen knie, wat je doet als je beroepsmatig decennia achtereen vijf keer per week een theatervoorstelling bezoekt. 
Dat doe ik inmiddels niet meer, maar we kregen Corona, waardoor ik een paar weken veel minder liep en we ervoor kozen Reus vaker te laten logeren. De slechte knie blijkt, ondanks dat tijdelijk minder bewegen, sterk genoeg om zich goed te houden. Maar de goede knie is dat klaarblijkelijk niet. En ja, we zaten deze week in een voorstelling die twee uur onafgebroken duurde, waardoor ik de volgende ochtend alweer meer klachten had.
Vandaag heeft de fysiotherapie gekozen voor intapen. Maar eens kijken hoe dat uitpakt.






Al zo’n twintig jaar spreek ik niet van een linker- en een rechterknie, maar van een slechte en een goede knie. Sinds vandaag over een goede slechte knie en een slechte goede knie. Nou ja, zolang ik zelf maar weet wat ik bedoel…