Week 38 - 75. Bevend water [1/2]

Bevend water noem ik mijn Dagboek van een zieke. Bevend water verwijst natuurlijk naar het gedicht Het kind en ik van Martinus Nijhoff (lees hier). 
Ik schrijf het dagboek november 2011, als ik in angst verkeer omdat de medische klachten die ik heb, duiden op prostaatkanker. Gelukkig blijkt het dat niet te zijn.
Juist nu ik opnieuw mijn rondjes in de medische molen draai, vind ik dat dagboek terug. In een krat met knipsels, theaterprogrammaboekjes en eigen werk. Niets ervan heb ik digitaal bewaard. De komende dagen ga ik uit dat Dagboek van een zieke citeren. Vandaag de inleiding:

Al jaren droom ik minstens één keer per week dat ik een kind doodrijd dat het zebrapad oversteekt. Omdat ik moe ben, niet goed oplet, het niet opbreng te wachten iemands sms te beantwoorden… Ik heb die droom altijd gezien als waarschuwing tegen achteloosheid; een les voor mij, de autobestuurder. 
De onheilstijding helpt, want door die droom ben ik mij van het onderbewuste heel erg bewust. Steeds schrik ik namelijk wakker op het moment dat ik het kind niet meer kan ontwijken. Ik realiseer me daardoor maar al te goed dat ik dit wel erg vaak droom. Ik moet mij ervoor behoeden dat dit mij ooit daadwerkelijk overkomt.
Maar… niet een keer heb ik mijzelf vragen gesteld over dat kind… Die autobestuurder, dat ben ik. Maar wie is dat kind? Nooit vroeg ik mij af of het steeds hetzelfde kind is. En zo ja: is het een jongen of een meisje? En welke leeftijd heeft het?
Tot mijn laatste droom. Toen keek het kind mij aan vlak voordat ik mijn stuur omgooide. Weer te laat uiteraard. Ik schrok overeind terwijl ik keihard ‘Nee’ schreeuwde. Sindsdien ben ik verward, want… ik ken dat kind. Dat kind ben ik.