Week 30 - 60. Van een hond een olifant maken

Ik heb er hier vast eerder over geschreven. Als een ouder met kind ons tijdens een hondenwandeling passeert en ik hoor: “Kijk, een hondje”, zeg ik steevast: “Da’s geen hondje, da’s een olifantje.” De verwarring die daarop volgt – zo’n kind volledig in de nadenkstand – is prachtig om te zien.

Vanmiddag wandelt een opa met z’n kleinkind. Opa heeft alleen een sportbroek aan om ons zijn tattoo’s en dikke buik te tonen. Waarom dat buiten het strand niet strafbaar is gesteld… “Een hondje”, zegt het kind. Ik, ter variatie: “Da’s toch geen hondje; da’s een konijntje.” Opa trekt het kind mee, komt dreigend op me af en briest: “Da’s desinformatie.” Versta ik het echt goed? Ik zeg: “Pardon?” Hij: “U verspreidt desinformatie.” Ik haal mijn schouders op en loop door. Met het kind heb ik te doen, want dat leert nu al dat je elke waarheid in twijfel moet trekken en verzinsels serieus moet nemen. En zo maak je van een hond alsnog een ko… – nee, olifant.