Week 50 - 119. Veertig jaar Bouwkunde [2/2]

Hier noemde ik al de bijdrage van Koos Terpstra, maar deze van Huub van der Lubbe mag er ook zijn.

Het mooiste

Het mooiste was natuurlijk het moment dat ik bij het Tuinfeest van 2004 het podium opstapte. Op een soort eretribunetje aan de zijkant: Gerrit Komrij met zijn man Charles Hofman, Jan Wolkers met zijn vrouw Karina. En dat Jan Wolkers me toeroept: ‘Zorg dat je profiel scherp afsteekt tegen het avondlicht!’

Of nee, het samenzijn daarna, in Bouwkunde, wat zich toen allemaal afspeelde, dat meemaken, daar middenin zitten, met Teuntje, dat was misschien wel het mooiste.

Of wacht, misschien toch de krantenfoto van dat optreden, met die aandachtige eretribune. Heleen stuurt me het artikel op, sodeju!

Ik mail haar een gedicht terug, over die dag en vooral over de gebeurtenissen na afloop, op die gedenkwaardige heerlijke avond.

Ik probeer het echt zo op te schrijven als het eraan toeging. Dat dat dan lukt, dat gedicht, ook zo fijn.

Een paar maanden later kom ik weer spelen in Theater Bouwkunde. Ik zie foto en gedicht ingelijst aan een muur va het restaurant. ‘Mijn borst zwol…’
Nooit zal ik me meer dichter voelen als dan. Denk ik.

Maar mooi wel: als Heleen me belt met de vraag of ik een kopie van het gedicht De komeet Komrij heb. Of ik haar die wil toesturen? Want het gedicht is uit het restaurant gestolen. 
Het A4’tje is uit zijn lijstje gelicht en verdwenen.
Geweldig, denk ik. Meer voor de vorm reageer ik:
‘Wie doet zoiets nou?’
‘Gerrit en Charles waren gisterenavond eten’, zegt Heleen.

Dat was het allermooiste. ‘Tot slagschiphoogte…’