zaterdag 11 december 2021
Al dagenlang gonsde het door de groep: het gaat gebeuren! Nee, geen eindeweekse date met een onbekende, maar een vrijdagse vrijage met iemand voor wie we al zo vaak eerder hartstochtelijk vielen. We mochten weer naar Bouwkunde. Ach ja, Bouwkunde in Deventer: al decennia zeer geliefd theaterzaaltje boven, geweldig eetcafé beneden. Maar het eten was al snel te goed en het eetcafé heette voortaan bistro. Maar het eten bleef te goed en Bouwkunde groeide uit tot een gerenommeerd restaurant met zelfs een Michelin-onderscheiding. Zeer terecht!
In 2020 was het veertig jaar geleden dat Bouwkunde begon en al die jaren waren zij de drijvende krachten: Heleen Boom (toenmalig psychiatrisch verpleegkundige en begonnen als vrijwilliger in dat theatertje) en Pieter van de Pavoordt (destijds een twintigjarige idealist, die aan het Klooster in Deventer al rap Heleens hart sneller liet kloppen).
Echter, het succes van het restaurant verdrukte steeds meer de geliefde theaterfunctie: de gastvrijheid naar de bespeler, het geweldige aanbod voor het publiek. En in 2020 kreeg het theater na veertig jaar een welverdiende nieuwe plek: Theater Bouwkunde verhuisde, samen met Filmhuis De Keizer, naar een splinternieuw gebouw om de hoek: (film)theater MIMIK aan de IJssel.
Heleen en Pieter
Dat is op zichzelf al feestelijk. Nou ja, voor het theater dus. Het restaurant kon het jubileum door Corona echter niet vieren. Heleen en Pieter besloten daarom het Bouwkunde-kookboek samen te stellen. Vijfentwintig menu’s – voor, hoofd en na – in tekst en beeld, met bijpassende wijntips (van Heleens zowat de beste kaart van Nederland) en met anekdotes van bespelers die er graag kwamen optreden en komen eten! Onder hen: Youp van ’t Hek, Huub van der Lubbe, Erik van Muiswinkel, Katinka Polderman en Koos Terpstra. Een citaat uit de bijdrage van laatstgenoemde:
De eerste keer in Bouwkunde: 27 mei 1989 met de voorstelling Andromache. En ik moet eerlijk zijn, ik kan me daar niets, nul komma nul van herinneren. Had problemen genoeg van mezelf op dat moment.
In mijn dagboek staat niets over het theater of over Pieter, Heleen, alleen: ‘De voorstelling was kut.’ En dat was-tie waarschijnlijk ook niet eens, ik was toen te veel met mezelf bezig. Daarna nog vaak. Altijd hartelijk. HARTELIJK, en wat voelde ik me welkom. […] We hebben gedronken, we zijn het grondig oneens en hartstochtelijk eens geweest, we hebben gelachten en geschreeuwd, tot we zelf niet meer wisten waar het over ging. Kijk, zo doe je dat. Geluk is onmogelijk vast te houden, maar je kunt er wel je best voor doen het te genereren.
Vrijdag 11 mei 2018: ik ging naar een voorstelling van het NNT in de schouwburg van Deventer Eerst even eten in Bouwkunde. Je loopt binnen, gaat zitten, ik hoef de wijnkaart niet te zien, ik hoef de spijskaart niet te zien. Heleen weet wat ik lekker vind, weet dat ik geen vlees eet, alles gaat gemakkelijk, het eten is heerlijk, laat elke stad een Bouwkunde hebben, even thuis ergens anders.
Al dagenlang gonsde het door de groep: vrijdag naar Bouwkunde! Maar ja, we moesten door naar MIMIK. Met de belofte snel weer te komen, aten we het geweldigs daardoor toch met enige haast. Zoveel haast, dat ik het boek van Heleen & Pieter niet eens kon meenemen. Maar bijzondere mensen doen bijzondere dingen: ze stuurden het gewoon na. Het ligt hier voor me en is ronduit prachtig. Ik ga snel weer naar Deventer.
Zie hier: Restaurant Bouwkunde.
Wordt vervolgd!
