Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 41 - 88. Gezonde hekel in 150 woorden [1/2]

woensdag 13 oktober 2021

“Voor Frank, die ook een gezonde hekel heeft aan Nederlands cabaret”, schreef Arnon Grunberg als opdracht voorin zijn nieuwe roman, toen hij hier gistermiddag kwam lunchen. We spraken over onze liefde voor beeldende kunst, muziek, literatuur, theater – oftewel voor Kunst. En over het feit dat veel cabaret het product is van amateurs die één kunstje goed beheersen: een breed publiek trekken voor een vermakelijk avondje uit. Nou ja, Micha Wertheim is natuurlijk een uitzondering, want die gaat op onderzoek uit en daagt zijn publiek uit samen met hem de lat hoog te leggen. Net als Wim Helsen natuurlijk en… 
Kijk, zo transformeerden toch nog wel wat kunstjesmakers tot kunstenaar, maar de literator had een heel ander gesprek verwacht met de cabaretprofessor en zette zich tevreden aan het toetje. Daarna wilde hij De dood in Taormina signeren, waarna de middag eindigde waar die begon: met een gezonde hekel aan Nederlands cabaret. 


Wordt vervolgd.

Foto: Arie Jan van Termeij

 

Archief 2021