Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 26 - 57. Bedroefd in 150 woorden

zaterdag 03 juli 2021

Tijdens de ontmoeting met de elf jaar oudere dichter-zanger valt de naam van de beroemde schrijver die hem aan het begin van zijn carrière toesprak. Die van die twee hondjes, die toch niet van hem bleken te zijn... Die van dat onaangekondigd aanbellen op willekeurige adressen na een optreden met het verzoek om een borrel… Die van het introduceren bij de Minister van Cultuur van zijn gemystificeerde chauffeur, nota bene zelf een groot auteur… Die van talloze jonge minnaressen, steevast voorgesteld als zijn vertaalster uit steeds een ander land… Die van die uit bureaulaatjes tevoorschijn springende katten tijdens interviews… Die van die legendarische Edison-toespraak over de benen van Marlène Dietrich. Anekdotes genoeg. “Ken jij het verhaal dat…” Opeens vallen we stil. 

“Ik vind dat zo naar,” zegt hij nadat we ons hernemen, “dat je steeds minder je herinneringen aan personen en gebeurtenissen kunt delen, omdat die anderen niks meer zeggen.”  

Archief 2021