Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 23 - 53. BVO [2/3]

dinsdag 08 juni 2021

Vervolg van gisteren.


Mooi In Memoriam (door John Schoorl) van A.L. Snijders vandaag in de Volkskrant. Vooral het einde hield me vandaag nogal bezig. Ik citeer:

Het laatste half jaar leek zijn enthousiasme voor de schrijverij en het in openbaar declameren van zijn stukjes af te nemen. Van de VPRO Gids nam hij na twaalf jaar afscheid, en voor De Standaard leverde hij minder bijdragen. Een aanvraag om voor het een en ander een voorwoord te schrijven, dan wel een inleiding te verzorgen, legde hij naast zich neer. Alsof hij het steeds prettiger vond om lekker thuis te zitten met zijn Ineke (Swaneveldt, fv), die hij in 2019 had ontmoet.
Daarvoor was hij 52 jaar samen geweest met Yvonne Sweering. Hij had het gevoel dat het goed was geweest. Zelfs tijdens zijn laatste televisieoptreden, in april bij het boekenprogramma Brommer op Zee, leek hij niet zoals vanouds te gloriëren in de spotlights. Waar hij doorgaans uitblonk met zijn kwieke nooit vervelende bespiegelingen, ondertiteld met een snaakse blik, was het alsof het presentatieduo en A.L. Snijders op aparte sporen treinden.
Aan zijn zkv’s was dat in het geheel niet te merken, adequaat, zeer vermakelijk en altijd verkwikkend in zijn soort. Wat bij de ware A.L. Snijders-fanaat wel opviel, was dat het formaat begon te veranderen, het leek verdomd wel alsof hij meer ruimte nodig had. Alsof A.L. Snijders op het einde van zijn leven meende zijn zeer korte verhalen te moeten verlengen.


Het hield me nogal bezig, schreef ik hierboven. Want zo vaak heb ik nu al meegemaakt dat achteraf, uit verhalen, liederen, gedichten, uitspraken et cetera, bleek dat in het onderbewuste van degene die binnenkort zou komen te overlijden de geest al vooruit liep op wat het lijf nog niet toonde en het verstand nog niet kon vatten. Ik vraag me af hoe het met mij zal gaan…

Wordt vervolgd. 

Archief 2021