vrijdag 04 juni 2021
In het prachtige groen staat daar de brievenbus
Het is er stil en het kijkt mij uitnodigend aan
Het is nog niet te laat, ik kan je schrijven
En even bij je stilstaan
Ik schrijf je over mijn tranen en vertel mijn verlangens…
Nee, dit zijn geen regels voor Gedicht Gedacht, maar wel voor dit logboek. Ik las vandaag in Trouw over het initiatief dat Anita Meinema (62 jaar) nam om op begraafplaats & Crematorium Westerveld in Driehuis een brievenbus te plaatsen, waar nabestaanden hun post voor overleden dierbaren kunnen posten. Westerveld stemde in. Sinds een paar weken staat-ie bij de ingang: zo’n groene Engelse brievenbus, met een kroontje op het dak en aan de zijkanten het woord ‘post’. Meinema noemt die de brievenbus voor de hemel.
Anita Meinema met links van haar Jessica Hof (van Westerveld)
Ik citeer uit het artikel van Floris Akkerman:
Het gedicht was het eerste dat Meinema in de brievenbus stopte. Die kun je ook Meinema’s brievenbus noemen. Ze kwam op het idee toen ze liep over Westerveld, waar haar man en ouders bij elkaar zijn uitgestrooid. Ze wandelt vaak langs hen en in gedachten praat ze met hen. Ze heeft dan altijd een schrift mee en schrijft haar gedachten op. Aan de hand daarvan maakt ze brieven en gedichten. Wat zou het mooi zijn als je die kunt posten in een echte brievenbus voor de hemel, dacht ze. Kinderen kunnen een brief met hun cadeauwensen sturen aan Sinterklaas en de Kerstman. Daarvoor bestaat een postzak of brievenbus. Dus waarom niet een brievenbus voor de hemel? Meinema nam afgelopen jaar contact op met Begraafplaats en Crematorium Westerveld en die omarmde het idee direct.
Het schrijven en het posten zijn voor haar een deel van de rouwverwerking. Zo kan ze haar gevoel kwijt en alles bespreken met haar man, of ouders. Zoals haar verdriet over Tjeerds overlijden. Over wat ze meemaakt op een dag. Dat de brievenbus is geplaatst en dat ze daar trots op is. Dat ze model staat bij de brievenbus voor een foto in een landelijke krant. Dat de kroeg weer open is. Ze heeft het gevoel dat haar woorden via de brievenbus het hiernamaals bereiken, bij haar man en ouders. Al moet je daar voor open staan, zegt ze zelf.
Meinema heeft mensen al brieven zien posten nadat lokale media erover berichtten. Ze hoopt dat de brievenbus troost biedt. Ook aan kinderen. Die kunnen een tekening sturen als hun huisdier is overleden om zo hun verdriet te verwerken. Misschien, denkt ze, helpt de brievenbus in coronatijd waarin mensen geen kans hebben om afscheid te kunnen nemen van hun dierbare die eenzaam stierf in het ziekenhuis.
Jessica Hof van de begraafplaats zegt dat de brievenbus wordt geleegd in aanwezigheid van Meinema. Ze wachten op een geschikt moment. Vervolgens worden de brieven discreet en zorgvuldig bewaard. Voor zover Westerveld weet, is dit de enige begraafplaats en crematorium met een brievenbus voor de hemel. Als het aan Meinema ligt, komen er ook brievenbussen op andere begraafplaatsen. Haar tweede brief ligt klaar om te posten:
"Lief, Ik wil je even vertellen dat de Brievenbus staat en hij is prachtig.
Mooi en statig staat hij bij de ingang van het park.
Een mooi bord ernaast met de tekst uit het boekje Doodnormaal:
‘Een brief die vertroost wat het hart ontroerd en de ziel verlicht.’"
Ik hoop wel dat op dat mooie bord ernaast niet ontroerd, maar ontroert staat of komt te staan. Misschien na een corrigerend briefje in de brievenbus?
