Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 16 - 40. Dordogne

zondag 18 april 2021

"Jongeren willen dunne boeken, het liefst geschreven door Bekende Nederlanders", schreef ik onlangs in Gedicht Gedacht. Toen van zo'n BN'er, cabaretier Viggo Waas, een half jaar geleden zijn debuutroman verscheen, had ik ook mijn bedenkingen. Maar omdat ik Viggo - hij wordt vandaag 59 jaar - goed en al dertig jaar ken, begon ik er toch aan. En ik was aangenaam verrast, zozeer zelfs dat ik juist zijn boek uitkoos om een mooie traditie voort te zetten. Die is dat ik van een boek dat me beroert tien exemplaren koop om die vervolgens ter promotie aan vrienden en bekenden uit te delen. 






Dordogne is de titel. Van het achterplat:
Hij wist niet meer wat hij voor wie voelde. Voor zijn vriendin, zijn dochter, zijn zoontje, zijn broer, zijn familie. Hij beschreef zijn gevoelsleven aan zijn therapeute als een lijn die je op de hartmonitor ziet als een patiënt na minutenlange reanimatie geen hartslag meer vertoont. Geen hartslag: zo kon je zijn leven ook beschrijven. 

Zoran Velleman heeft een goed en succesvol leven, maar er knaagt iets. Om de dreigende vlakheid van zijn gevoelsleven te lijf te gaan besluit hij zijn bejaarde ouders en zijn broer Sebastiaan uit te nodigen voor een korte vakantie naar de Dordogne. Frankrijk, het land van zijn jeugd, van espadrilles, Orangina en blauwe Gauloises, van toen alles nog goed en veelbelovend was. Toch? Onder de oppervlakte van gezelligheid op de camping, flirten met Franse meisjes bij de rivier en eindeloze zomeravonden zat ook het voortdurende gekibbel van zijn ouders, van een zwaarwegend Joods verleden en onuitgesproken verdriet. In de vier dagen die ze samen in de Dordogne doorbrengen maken Zoran en zijn familie een reis langs de plekken uit hun verleden, waarbij oud zeer zich vermengt met nieuwe inzichten en confrontaties onvermijdelijk zijn.


Vandaag vraag ik toch even aandacht voor deze roman van andere van mijn lezers dan de tien die het boek dus al ontvingen. Omdat Viggo vandaag jarig is? Ook!

Archief 2021