Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 12 - 36. Niets geleerd [4/4]

donderdag 25 maart 2021

Hier schreef ik over de twee vermoorde zwanen die ik zelf zag liggen aan de Giessendamse Tiendweg. Deze week las ik het akelige bericht dat er in een weiland in Wijngaarden, een dorpje dichtbij, ook drie zwanen “door een niet natuurlijk dood” om het leven zijn gekomen. Het is niet voor niets dat dit gebeurt in de tijd dat de vogels hun nesten bouwen.

We wonen hier in het gebied met de mooiste natuur van Nederland, maar helaas samen met mensen die daaraan geen andere boodschap hebben dan dat die beesten wel van hun landbouwgrond moeten afblijven. Een andere verklaring is er niet.




Arie Jan van Termeij was gisteren in de Donkse Laagten – ook om de hoek – en maakte daar deze foto. In dat natuurgebied werken Staatsbosbeheer en boeren samen om de weiden en het water een trekpleister te laten zijn en blijven voor met name watervogels, die hier leven en/of overwinteren. En er in dit voorjaar dus broeden. Net als deze zwaan waarschijnlijk. Zwaan-kleef-aan. Maar dan wel dáár en niet in Giessendam of Wijngaarden.

Tot slot: waarom de dood van een zwaan me extra raakt, lees je hier, in de toelichting op een liedtekst van Hans Dorrestijn, die de symboliek van het dier daarin ingenieus toepast. Namelijk die van de trouw, aangezien een zwanenpaar een heel leven bij elkaar blijft. Wie een zwaan doodt, vermoordt niet alleen een leven, maar ook een liefde.  

Archief 2021