Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 9 - 23. Breekbare radio

zaterdag 06 maart 2021

Wat zijn de moeders groot
Wat zijn de moeders groot
Hoe alles aan haar kleiner werd
behalve de liefde die ze bood


Vrij naar Jeroen van Merwijk verweefde Peter Heerschop vrijdag (5 maart) in zijn wekelijkse gesproken column op Radio 538 – ik schreef daar hier al eens over – de dood van de bevriende dichte-zanger met die van zijn eigen moeder. Beiden stierven deze week. Ik beluister Radio 538 niet, maar kreeg zoveel luistertips dat ik het fragment opzocht, ook al omdat niet alleen Jeroen, maar ook Peter mij zo dierbaar is. 

 




Net zoals ik en twintig anderen kreeg Peter een paar weken geleden dat laatste telefoontje van Jeroen, die daarin wilde bedanken voor de vriendschap. “Onbekommerd lief”, noemt hij dat in zijn column, want op het podium speelde Jeroen weliswaar met verve de rol van de arrogante betweter, maar in werkelijkheid… En na de onheilstijding dat zijn einde nabij was, werd hij alleen nog maar liever en zachter.

Deze week overleed Peters moeder onverwachts. 87 jaar, maar in het bezit van een heldere geest en van een alarmknop voor als het breekbare lijf zou haperen. Ze had er niet op gedrukt. Heerschop sprong in de auto richting haar huis. Daar viel hij stil. Peter: “Zoals je bij de geboorte van je zoon of dochter na twee seconden weet dat je daar voorgoed mee verbonden bent, altijd van zult houden en altijd voor zult zorgen - dat voel ik na twee seconden. Maar dan het einde. De leegte, voorgoed. […] Daar zit ze, mijn moeder. Ze is dood. Ik kijk naar haar. Ik maak een diepe buiging. En het lijkt alsof ze zegt: ‘Zie je, als je lief bent, buigen de mensen voor je.’ ’s Nachts rijdt mijn vrouw me terug naar huis. En in mijn hoofd zingt Jeroen.” 

Dan klinkt Harrie Jekkers’ vertolking van Jeroens lied Ik kan je dromen. Tranentrekkende radio, maar dan in de goede zin van het woord.

Archief 2021