Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 9 - 22. Breekbare teevee

donderdag 04 maart 2021

Mooie beschouwingen in de vandaagse kranten over het werk van Jeroen van Merwijk. Men heeft er ook genoeg tijd voor gehad, want het einde van zijn leven was al ruim een jaar in zicht. Alhoewel, ik kon het niet toen ik voor de kranten van de Brabant Pers (1986-1990) en voor Trouw (1990-2000) werkte en ik heb in die jaren toch veel In Memoriams geschreven. Nou komt de dood vaak onverwachts, maar van onder anderen Fons Jansen wist ik toch al lang hoe ernstig het met hem gesteld was. Toch schreef ik ook die bijdrage pas op de dag van zijn overlijden. Op verdriet valt zo moeilijk vooruit te lopen.

Een paar maanden geleden overleed een bekende van wie wij ook allemaal wisten dat hij stervende was. En toch voelde het bij het afscheid alsof hij de dag ervoor onder de trein was gekomen. Dat ervoer ik ook toen woensdagochtend het bericht van Jeroens vrouw volgde dat het voorbij is. Opeens een intens verdriet; je weet dat het komt, maar als het dan zover is... Toch hadden diezelfde avond Cornald Maas, vrienden Jack Spijkerman en Diederik van Vleuten en zelfs Jeroens broer Lucas zichzelf al voldoende bij elkaar geraapt om bij Op1 over Jeroen te praten – en nu gelukkig minder over het werk dan over de maker daarvan. Zij vochten tegen hun tranen; ik hoefde me niet groot te houden voor hun miljoenenpubliek en brak alweer toen een eerder Op1-fragment voorbijkwam, waarop Harrie Jekkers te zien is die met Lucas van Merwijk Ik kan je dromen zingt. Jeroen is erbij via een beeldverbinding uit Frankrijk en ik zie opnieuw hoe intens liefdevol en lang Lucas en Jeroen elkaar daar in de ogen kijken. Een paar minuten later zong Diederik van Vleuten Breekbare mensen zo breekbaar dat Lucas zich daarna ook niet meer groot kon houden. 

De hemel zij dank voor de breekbare mensen
Ze geven ons leven een doel en een zin
En krijgen, wanneer ze ten onrechte sterven
Advertenties met aardige dingen erin


Wat was dit prachtige televisie. Kijk de uitzending hier terug. Over Jeroen gaat het vanaf minuut 29:00. 

Archief 2021