Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 5 - 10. Verzamelnaar [2/2]

vrijdag 05 februari 2021

Vervolg van hier.





De eerste duizenden boeken zijn geruimd en de tweede selectie staat alweer klaar voor de volgende vracht. De theatercollectie is meer dan gehalveerd, gezondheid, wetenschap & maatschappij is voor negentig procent verdwenen. Nu is de kunstcollectie aan de beurt en daarna volgt de grootste klus: de literatuur – fictie en non-fictie. Over een week of acht kan ik opnieuw gaan inrichten. 

Of er ook kasten uit gaan, vragen vrienden die vinden dat de werkplaats niet alleen te vol staat met boeken, maar ook met opgebouwde boekenkasten. Nee, er gaan geen kasten weg, want de vrijgekomen ruimte is nodig voor de documentatie die aan de basis staat van twee biografieën die ik de komende jaren schrijf. Ook daarvoor was het goed dat er ruimte kwam.

Of het zeer doet, vragen intimi die me kennen en zien hoe ik me terugtrek en mijmer over wat er weg moet of mag blijven en waarom. Nee, het doet weinig zeer. De verzamelaar heeft geen doodsangst, want zolang er aan collecties toe te voegen valt, kan hij niet gemist. Maar toen, toch al twintig jaar geleden schat ik, de heer W. – een van Nederlands meest vooraanstaande cabaretverzamelaars – ging dementeren en zijn familie op tijd aangaf dat er opvolging nodig was, kwam er al twijfel. Hij huilde toen ik wegging en me bij het uitzwaaien vroeg of ik goed voor alles wilde zorgen – ik was er weken stuk van.

Het echtpaar M., waar ik zo vaak over de vloer kwam om LP’s van internationaal repertoire cabaret, chanson en musical te lenen, gaf mij aan dat ik alles mocht komen ophalen en daarmee spatte het idee helemaal uiteen dat de verzamelaar onmisbaar is. Het inruimen van hun over vele decennia opgebouwde kostbare collectie, maakte me droef. Nu kon ik het zelf al zeggen: “Wees niet bang, ik ga er heel goed voor zorgen.”

Daarna stierf H. onverwachts en voor zijn collecter’s items zouden de literaire antiquariaten zich voor de voordeur verdringen, dacht hij en ik met hem. Na de visite van het meest vermaarde boekenhuis hield zijn weduwe het voor gezien, want die zei: “Ach mevrouw, hier kunnen we niet aan beginnen. Om het op te halen en vervolgens te archiveren, moet ik personeel aannemen – dat gaan we niet doen.” Na de ontluistering kwam er een opkoper en die nam die in vijftig jaar zorgvuldig opgebouwde verzameling mee in bananendozen en Zeeman-tassen. 






Net zoals dat nu dus hier gebeurt.

Archief 2021