Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 3 - 7. Knie

zondag 17 januari 2021

De orthopedisch chirurg die mij januari 2007 aan mijn linkerknie opereert, heeft mijn ergste twijfels weggenomen door te stellen: “Als je je niet laat opereren, zul je nooit meer kunnen hardlopen.” Door dat rennen is de schade ontstaan en wat wil ik dat graag wèl weer kunnen. 
Als ik na een half jaar revalideren nog steeds niet kan hardlopen – laat staan op mijn hurken zitten of tegen een bal trappen – zegt diezelfde chirurg: “Je moet ook niet denken dat je na zo’n operatie nog kunt hardlopen.” Het is nu veertien jaar geleden, maar ik ben nog steeds niet van mijn ontzetting bekomen.

De orthopedisch chirurg die mij in het voorjaar van 2019 - na vele jaren van sukkelen en altijd fysiotherapie - in behandeling neemt, stelt dat men mij indertijd niet had mogen opereren. “In die tijd was snijden de meest lucratieve optie – nou ja, voor henzelf dan.” Wéér opereren raadt hij af; een kunstknie is een optie. Maar omdat ik, zij het met pijn, nog elke dag zo’n vijftien kilometer loop, adviseert hij er nu voor te kiezen die pijn te gaan bestrijden. Dat kan door corticosteroïd te injecteren.

De orthopedisch chirurg van de bewegingskliniek waar ik najaar 2020 naartoe ga omdat die injecties niet langer soelaas bieden, komt met dezelfde diagnose: “Ze hadden er destijds vanaf moeten blijven. Misschien had je dan, net zoals met je rechterknie, af en toe pijnstilling en fysiotherapie nodig gehad – meer niet.” Vanwege mijn mobiliteit adviseert ook hij nog niet aan een prothese te denken, maar aan zwaardere pijnbestrijding. Nieuwe injecties dus, met Hyaluronzuur, bloedplaatjes en stamcellen, waarvoor ik moet tekenen dat ik zelf de verantwoordelijkheid draag, want "we raden ze niet aan; we weten niet goed wat het effect is".






Morgen heb ik een nieuwe afspraak aldaar, want inmiddels lukt lopen bijna niet meer. De knie is zo dik en pijnlijk dat de honden uitlaten nog nauwelijks gaat - die zwaardere injectie sloeg niet aan. En… door de wijze waarop ik nu al een tijd die knie ontzie, heb ik rechts een liesbreuk opgelopen en een hardnekkige spierblessure waarvoor ik behandeling krijg en daarbij constateert men ook problemen met mijn heup. 

Die orthopedisch chirurg had mij indertijd niet mogen opereren. Maar hij deed het wel. 

Archief 2021