dinsdag 05 januari 2021
Het idee dat ik onmisbaar ben, raak ik bijna vijf jaar geleden definitief kwijt door een zware depressie: de voor een buitenstaander niet te bevatten zwarte periode waarin niets er nog toe doet – bovenal ikzelf. Als vooraanstaande kunstverzamelaar-galeriehouder – trots op een lijst te staan naast Prinses Beatrix van Oranje en nog 98 andere collectioneurs – doe ik daarna al snel afstand van mijn in de loop van 35 jaar zorgvuldig opgebouwde verzameling.
Binnenkort, 1 april 2021, stop ik ook als directeur van de Cabaretfirma (2012-2020), opvolger van cabarettheater Koningstheater (1997-2012) en daarmee al bijna 25 jaar voor een groot deel verantwoordelijk voor de hoge positie van Den Bosch als cabaretstad.
Nu ik eind 2020 ook afstand heb gedaan van mijn omvangrijke cabaretarchief, denk ik inmiddels na over het ontmantelen van mijn privébibliotheek. Want waarom je naasten opzadelen met het uitnodigen van antiquairs en opkopers, die de waarde van dat bezit toch van veel minder waarde achten dan jij jezelf en die erven tijdens je leven liet geloven? De Liefste relativeert dat bezit overigens al jaren. Als mij iets overkomt, moet de Giessen maar de Gedempte Giessen gaan heten, grapt zij wel eens. Dus al die boeken zo vanuit de ramen van mijn Werkplaats het water in.
Waarom deel ik bovenstaande gedachten, terwijl ik sommige daarvan de laatste tijd toch al vaker noteerde? Omdat een andere, veel belangrijkere theaterman gisteren bekend maakte dat hij een streep trekt en in juni vertrekt. Ik wist het al eerder, maar pas nu het algemeen bekend is, voelt dat als een klap, ook omdat ik hem zo graag mag. Even flitste door me heen: hoe moet het dan verder, want hij is pas echt onmisbaar.
Ik heb het over Jan van der Putten (1959), al 17 jaar de drijvende kracht van de Verkadefabriek, de Bossche cultuurtempel met theater- en filmzalen, productiehuizen, expositieruimtes, een clubzaal (voor jazz, literatuur, stand up, debat en nog veel meer) en een café-restaurant. Artistiek hart waarvoor hij zelf het concept van boezems en kamers bedacht.
En voor wie denkt dat ik het cabaret naar Den Bosch bracht: blader het boekje Tien jaar verbeelding. Theater Bis 1982-1992 maar eens door: Vincent Bijlo, Herman Finkers, Bavo Galama, Paul de Leeuw, Hans Liberg, Theo Maassen, Waardenberg & De Jong – allemaal nieuwe namen die ik in Bis voor het eerst zie optreden.
Ik zie er niet alleen cabaret, maar ook de theatervoorstellingen van onder anderen Alex d’Electrique, Jozef van den Berg, Titus Tiel Groenestege & Han Römer en Orkater; voorstellingen waarover ik in die jaren schrijf voor de kranten van de Brabant Pers en later voor het dagblad Trouw. Het is de locatie waarnaar mijn Koningstheater verhuist als de Verkadefabriek opent en Theater Bis daarin opgaat.
Jan van der Putten in zijn oud- en nieuwspeech:
Het is een grote beslissing die ik niet van het ene moment op het andere genomen heb en waarvoor ik zelf ook al tijd genomen heb eraan te wennen. Ik ben nu bijna veertig jaar in ’s-Hertogenbosch bezig met eerst Galerie Theater Bis dat we in 1982 openden en vanaf 2004 in deze fantastische Verkadefabriek. Ik heb dat altijd met hart en ziel gedaan
Het is ook niet dat ik er geen plezier meer in heb of geen energie, er is geen gebrek aan ideeën of zaken die écht nog beter moeten. Ik wil echter nog graag wat anders doen. Ik ga niet stoppen met werken. Ik weet nog niet hoe die toekomst er precies uit gaat zien maar zou graag na een deel van mijn leven geleerd te hebben, een deel gewerkt en bijgedragen aan de samenleving ook een deel te gebruiken om de opgedane kennis, netwerken en vaardigheden te delen en over te dragen waar mogelijk.
Ik vind vooral ook dat het tijd is voor iemand anders. Het is tijd voor nieuwe ideeën, een nieuwe kijk, door een jonger iemand. Dat lijkt me goed en ook noodzakelijk voor de verdere ontwikkeling van de Verkadefabriek.
"Een ander, jonger iemand met nieuwe ideeën, een nieuwe kijk…"
Het idee dat ik onmisbaar ben, raakte ik kwijt. En ook Jan van der Putten zal misbaar blijken. Maar de Verkadefabriek zonder zijn bezielende leiding – ik kan het me niet voorstellen.
