dinsdag 15 december 2020
Doordat ze één dag in de week naar de hondenopvang gaat en degene die alles daar in goede banen leidt een ervaren hondentrainer is, weet Reus inmiddels hoe met andere honden om te gaan – althans in vrijheid, want aan de riem gaat het nog altijd niet. Maar als zij los rondloopt, betekent het dat ze in het contact met andere honden gebruik weet te maken van de lichaamstaal van toenaderen (zoals snuffelen en likken) en afweren (zoals kop afwenden).
Maar thuis zijn er nog twee honden: Jip en Ol. Reus heeft de afgelopen twee maanden – zolang is
zij nu bij ons – al honderden serieuze pogingen gedaan om met die lichaamstaal vriendschap met hen te sluiten en die leidden tot niets. Alle keren stuit zij op ontblote tanden en een grommende keel, waarna zij piepend afdruipt. Maar… inmiddels hebben ook enkele fysieke confrontaties plaatsgevonden en die baren ons zorgen. Reus is immers veel groter en sterker en als zij roekeloos bovenop de teckel (kruising met Zweedse herder) of Chiwhawha (kruising met keeshond) duikt, lopen die kleintjes daadwerkelijk gevaar. Dan trekken wij Reus van hen af en alle drie zijn daarna behoorlijk van streek – en wij ook.
De oplossing zoeken we steeds meer in het voorkomen van die escalaties door de ene en die twee al in een vroeg stadium van elkaar te scheiden: op twee aparte plaatsen eten, daarna en na wandelingen niet mèt maar ná elkaar binnenlaten et cetera. Het gevolg daarvan is wel dat Reus de beschikking heeft over de hele huiskamer en de andere twee slechts over de poef met kleed waarop zij ook voor Reus’ komst al vaak samen lagen, maar niet constant. Zelfs als een van de kleintjes gaat drinken, zijn zij en wij beducht.
Gelukkig zijn er ervaren hondentrainers in onze omgeving, zoals Nanja van Voldane Hond (waar Reus dus één dag per week heen gaat) en Nicole en Sean van N & N Dogtrainers, (waar Reus naar school gaat). Nanja bekeek de filmpjes die we maakten en reageert:
De kleine honden zijn er overduidelijk niet van gediend en geven heel duidelijke signalen af. Reus reageert daar niet goed op. Begrijpelijk, want ze is jong en wil graag contact maken, maar op deze manier gaat dat niet lukken. Ik zou Reus direct bij het eerste subtiele signaal van de kleine hondjes wegroepen bij ze en haar belonen wanneer ze echt afstand neemt. Dat doet ze namelijk niet. Ze blijft in de buurt staan, de hondjes aankijken en zelfs met haar poten maaien. Je moet niet haar, maar de kleine honden meer helpen.
Dat gaan we doen. En we koesteren de momenten waarop het wel opeens goed gaat, zoals hier. De poef was even onbemand, Reus hoorde buiten iets en besloot op onderzoek uit te gaan. Het best kijk je naar buiten vanaf die poef. Ol was nieuwsgieriger dan bangig en sprong er ook op om mee te kijken. Het moment duurde lang genoeg om er snel een foto van te maken.
En dan is het dinsdag 15 december 6 uur ’s ochtends en zijn de kleine honden niet eens in de buurt, want ik geef hun eten in de gang. Ik hoor een bons, vervolgens glas breken en De Liefste gillen. Ik ren naar binnen en zij ligt languit op de vloer en Reus is in een hoek gedoken. Wat is er gebeurd?
Reus – enthousiast bij het zien van de Liefste – springt op diezelfde poef, die schuift naar de sokkel met de bronzen kat van Erwin Peeters, het beeld valt om en gaat door de woonkamerruit. De Liefste probeert nog te redden wat er te redden viel, maar gaat keihard onderuit.
Reus dankt haar naam aan haar grootte in vergelijking met de kleine honden en aan het feit dat wij Reuzeblij waren haar te kunnen adopteren uit Spanje. Dat haar aanwezigheid soms Reuze-onhandig is omdat zij Reuzeklierig en Reuzelomp kan zijn, nemen wij nog steeds - en dus ook na vandaag - voor Reuzelief.
