Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 47 - 105. Koningsdrama

zaterdag 28 november 2020

Zojuist een koningsdrama meegemaakt.

Ik loop met de honden naar het parkje waar al een week boomtakken worden afgebroken en zelfs afgezaagd om versperringen op te werpen, verdedigingslinies te bouwen en wapens te vergaren uiteraard. Het groepje jongens van een jaar of tien groeit met de dag. 

Als we arriveren, lopen, rennen en schreeuwen er minstens dertig door elkaar heen. Maar een van hen brult er opeens dreigend overheen: “Wie is de koning? IK ben de koning, IK. Ik herhaal: wie is de koning? IK ben de koning. IK” Alsof Thierry Baudet zijn kiezers toespreekt, denk ik even en wij lopen rustig voorbij het tumult achter het lover.

Halverwege het parkje slaat de opwinding razendsnel over op een negatieve emotie, want het lawaai mengt zich opeens met jammerklachten en geween. Nog voor wij ons rondje hebben gemaakt, komen volwassenen aan gefietst en wordt de bombarie alleen nog maar groter. Daar komt het eerste slachtoffer al aan gelopen, jankend en weliswaar met een troostende moedersarm op zijn schouder, maar ook met een striem op zijn wang en een fikse bloedneus. Als dat de koning moest worden, is zijn staatsgreep mislukt. Hopelijk loopt het met Thierry ook zo af – nou ja, bespaar hem de lichamelijke schade, maar gun hem wel de troost van zijn moeder.

Archief 2020