zondag 08 november 2020
Deze foto hangt prominent in mijn werkplaats: Craig Moreys Helena. Erotiserende foto, juist omdat die de fantasie prikkelt, net zoals goede poëzie dat doet. Pas veel later kwam ik erachter dat Morey ook pornografische portretten maakt. Zie hieronder. De rechtse Helena komt uit een serie met minder verbloemende afdrukken. Stuk minder van kwaliteit, die naaktere. Niks meer zelf in te vullen. Wat je ziet, is wat het is.
Onderstaande foto van Willem Diepraam, getiteld Peggy en gemaakt in 1975, is minstens zo sterk als die van Moray. Die is nu – nou ja, binnenkort weer, hopen we dan maar – te zien in het Rijksmuseum. Dat toont tot half januari vroeg en recent werk uit zijn carrière als baanbrekend Nederland fotograaf. Diepraam (1944) droeg in 2011 zijn fotowerk over aan het Rijksmuseum, dat door het aannemen daarvan uitdroeg dat fotograferen inmiddels geldt als serieuze beeldende-kunstvorm, net zoals het maken van onder meer beelden, collages, prenten en schilderijen – precies dat waar Diepraam al vijftig jaar voor pleit.
Willem Diepraam was in de jaren zestig student Medicijnen en vervolgens niet-Westerse Sociologie aan de Universiteit van Amsterdam en in het studentencorps leerde hij Freek de Jonge en Bram Vermeulen kennen, die in die tijd hun duo Neerlands Hoop startten. Hij werd hun lijffotograaf.
Toen ik in 2010-2011 werkte aan het oeuvreboek van Freek de Jonge en in 2017-2018 aan een box met boeken en audio- en beeldmateriaal rond Neerlands Hoop, gingen duizenden van zijn foto’s door mijn vingers.
En dan dacht ik aan die opwindende foto van Peggy en altijd ook even aan de tragedie die Diepraam persoonlijk overkwam: maart 1977 kwamen zijn echtgenote, zoon en pasgeboren kind om bij de vliegramp van Tenerife. Te erg voor foto’s.
Bij de tentoonstelling in het Rijksmuseum verscheen ook een prachtig fotoboek. Niet zijn eerste, maar wel het eerste met recenter werk (zelfs tot uit 2019). Bestel hier.
En zie hier de website van Willem Diepraam.
