Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 44 - 96. Dageraad met Reus

woensdag 04 november 2020




Kijk, daar lopen we: de Liefste en ik, met nieuwe hond Reus. Komen van het veld waar zij - Reus dus - bekende soortgenoten treft om mee te spelen (zoals Beau en Puck) of te observeren (zoals Dora, Flynn, Lassie en Storm). Het is onze tweede ochtendwandeling, om acht uur. Gevolg van Corona. De Liefste niet meer om 6 uur de trein naar Den Haag; ik niet meer om 5 uur achter de computer. De tijden zelf zijn niet veranderd, maar de vroegste activiteiten wel. En dus mocht er een nieuwe hond komen, naast de twee al aanwezige en naast de kat die beneden (in mijn ‘werkplaats’) leeft. Door Reus ontdekken we dat veld en de functie ervan. Zo ontmoeten we andere baasjes die daar op dit tijdstip met hun honden komen. De namen van de honden kennen we al snel; die van de mensen niet. En we weten niet wat ze voor werk doen of waar ze wonen. Dat blijft zo. Net zoals mijn lezers lezen dat ik de Liefste de Liefste noem, maar (de meesten) haar naam en gezicht niet kennen. Ook dat blijft zo. 

En dus herken je haar evenmin op deze foto, die natuurlijk is gemaakt door Arie Jan van Termeij. Hij kwam Reus fotograferen en zei meteen al dat de zon het vandaag zo mooi licht liet worden. Toen had hij deze foto al in gedachten; niet gemaakt op dat veld, maar pas toen wij er vandaan liepen. En als hij die ’s middags stuurt, zien ook wij dat het die ochtend zo mooi licht aan het worden was. Volgden wel de tienduizenden Grauwe en Canadese ganzen en Nijlganzen die in imposante V-vluchten overkwamen uit de Biesbosch om te gaan foerageren, verstonden ook wat hij Arie Jan over dat licht, maar hadden alsnog te weinig oog voor het detail.
Vaak heb je een ander nodig om verrast te worden door wat er al is. Een dichter, een schilder, een theatermaker, een fotograaf… Vanaf vandaag zijn de theaters en musea weer dicht, maar de kappers en de sportscholen en warenhuizen als IKEA blijven open. Veel belangrijker, vinden onze bewindslieden. Over oog voor details gesproken…



 

Archief 2020