Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 38 - 83. Bij de komst van een nieuwe hond [1/6]

zondag 20 september 2020

 

Dit schreef ik op zaterdag 20 juni 2015 in het logboek dat toen nog Weekboek heette en niet meer op deze site is terug te lezen:


Kieri

Pas drie weken geleden, vrijdag 29 mei, overleed onze hond Bob. Deze zaterdag is, om 12.30 uur, ook Kieri ingeslapen. Gewoon thuis op zijn eigen kussen, omringd door ons en dierenarts Inge Verkroost, die, samen met haar man Marius, Kieri ook zijn hele leven gekend heeft. Pas noemde Marius Kieri nog een Icoon - ik bedoel maar.

Kieri was pas een maand oud toen hij in mijn leven kwam en hij is ruim veertien jaar gebleven; hij was een Hond der Honden

In verschillende van mijn weekboeken speelt Kieri een hoofdrol. Zijn levensverhaal tekende ik op in dit weekboek [*] en hoeft dus niet herhaald. Daarom In Memoriam alleen onderstaande foto en een gedicht [**].




Deze foto nam ik vanochtend om zeven uur, nadat ik had besloten hem mee te nemen naar de plek waar ik zo vaak met hem kwam toen hij nog niet leed aan een nekhernia en andere kwalen die autorijden onaangenaam voor hem maakten.

Vanochtend zat hij achterin alsof hij weer twee jaar jong was, toen hij elke autorit een spannende start vond van onverwacht plezier. Ik moest huilen, want ik wist dat deze tocht juist het tragisch begin was van een dag van onoverkomelijk verdriet.


[*]   Lees vervolg.
[**] Zie Beeldgedicht 4 onder Beeldgedichten

Archief 2020