Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 35 - 74. Pont

zaterdag 05 september 2020

We waren in het De Pont-museum in Tilburg en gingen een week later terug om nogmaals naar hoogtepunten uit de collectie te kijken. 
Het bijzondere van dit museum – gevestigd in een voormalige wolspinnerij, waar zelfs de wolhokken behouden bleven – is dat het zich richt op een eigentijdse collectie in de diepte in plaats van, zoals bij de meeste musea, in de breedte. Oftewel: niet een veelheid aan enkele werken van veel kunstenaars, maar juist meerdere werken van een beperkt aantal kunstenaars, welke stukken daarmee als geheel een ‘sleutelwerk’ vormen. Onder hen niet de minsten: Ai Weiwei, Christian Boltanski, Berlinde De Bruyckere, Rineke Dijkstra, Anish Kapoor, Richard Long, Marc Mulders, Sigmar Polke, Gerhard Richter, Thomas Schütte, Luc Tuymans, Bill Viola en Mark Wallinger. Richard Serra richtte in 1992, een half jaar voor de opening van het museum, een wolhok in met een opvallende sculptuur van lood en staal; Marien Schouten deed dat tien jaar later met gebakken klei en glazuur. Marlène Dumas kreeg vanaf de opening een wolhok ter beschikking voor Black Drawings: een groepering van 111 tekeningen in Oost-Indische inkt. Alle drie op zichzelf al zeer imposante minitentoonstellingen.

 



Wij hadden het geluk nog naar Pictures from Another Wall te kunnen kijken in de nieuwe vleugel van het museum, want de tentoonstelling rond honderd collectiewerken uit Huis Marseille was met zes weken verlengd. Huis Marseille, een zeventiende-eeuws grachtenpand aan de Amsterdamse Keizersgracht (401), is het eerste fotomuseum van Nederland en heeft een collectie van zo’n 750 werken hedendaagse fotografie. Jan de Pont was een Tilburgse jurist dankzij wiens legaat De Pont in 1992 zijn deuren kon openen. Hij hield kantoor in Huis Marseille en dankzij dezelfde familie De Pont kon daar in 1999 het fotomuseum starten, met als bruidsschat de fotocollectie van de familie. In 2013 is het museum uitgebreid met het ernaast gelegen pand (399).  




In de tentoonstelling in De Pont lag de nadruk op de aanwinsten van het zustermuseum van de laatste vijf jaar met werk van onder anderen Dana Lixenberg en Andres Serrano.



Andres Serrano, maar dan binnen onze privécollectie



Het mooist was de hoofdzaal waar schijnbaar willekeurig 45 foto’s met elkaar één groot werk vormden: kinderportretten van Hellen van Meene en meisjesportretten van Julie Greve naast internationale topwerken van Jochen Lemperts, Asako Narahashi en onze eigen Koos Breukel (zie foto rechtsboven) en Viviane Sassen (rechtsonder). Prachtig.

Voor meer informatie: www.depont.nl 

Archief 2020