Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 35 - 73. Mooie dingen

vrijdag 04 september 2020

Dat is mooi gezegd, hier bovenaan de pagina: dat je in het leven onderweg bent om mooie dingen aan te raken. Ik schreef er in deze rubriek al vaker over, evenals over mijn bron voor dat motto, want ik bedacht het niet zelf, maar dank het aan een prachtlied van Jurrian van Dongen, getiteld De mooie dingen.

Onderweg om mooie dingen aan te raken dus. Maar het verdriet mij enorm dat opnieuw dierbare vrienden – drie nog wel – onderweg met mooie dingen opeens door lelijks zijn aangeraakt: kanker en alzheimer.  

Zondag was ik op bezoek bij een van die dierbare vrienden en dinsdag belde ik met zijn geliefde om te informeren hoe het met haar is. Uit ervaring weet ik maar al te goed hoe het voelt als een zieke metamorfoseert tot zijn ziekte en de familie- en vriendenkring diens naasten – nota bene degenen die de hardste klappen krijgen – in een bijrol plaatst.

Toen ik mijn eigen mede-hoofdrolspeler in dit leven over dat telefoongesprek wilde vertellen, brak ik onverwacht en onbedoeld. Natuurlijk om mijn verdriet over zijn ziekte, want ik had me zo gedroomwenst met mijn oudste vrienden nog wat ouder te worden. En nog meer om het besef dat het geluk zomaar opeens kan overgaan. 

Ik zal verwijzen naar het gedicht Korrels zand, nam ik me voor en wilde het even opzoeken om te linken. Maar die tekst – een lied van Liselore Gerritsen – heb ik op deze website nog niet besproken, zie ik dan. Nu wel.  

Archief 2020