Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 35 - 72. Paadjes, Praatjes en andere Pictures [5]

donderdag 03 september 2020

Vervolg van hier.


De Praatjes in de titel slaan op dezelfde persoon als die van de Paadjes

Jan Verhagen uit Sint-Oederode kreeg de afgelopen weken veel regionale aandacht – tot Omroep Brabant en het Brabants Dagblad aan toe. Dit vanwege zijn bijzondere, totaal uit de hand gelopen hobby: het met zijn meetwiel in kaart brengen van zogenaamde olifantenpaadjes. Samen met een fotograaf maakt hij zelfs een boek over het verschijnsel, vertelde hij trots. Onze Jan is ook nog gedragswetenschapper, zo blijkt. Dan zet hij zijn ernstige blik op: “Ik ben geboeid door het gedrag van mensen die buiten de gebaande paden lopen. Om een kortere route te vinden, maar soms ook een veiligere route te vinden. Als je bijvoorbeeld al voor de kruising afbuigt, dan win je een paar meter, maar je vermijdt ook de kruising helemaal.” Jaja, je moet er maar opkomen!

Aan de pers mag Jan tonen welke olifantenpaadjes hij allemaal ontdekte en hij vertelt er graag zijn verhaaltje bij. Het Eindhovense Limbopad – gelegen tussen de TU en het station – was populair bij studenten uit Limburg. Verhagen: “Zij konden daardoor negentig meter afkorten. Iemand schreef hem: alles bij elkaar hebben we zo’n honderd uur reistijd uitgespaard. Die tijd konden we mooi gebruiken om pintjes te drinken!” Is dat niet leuk om te weten? En over het tegelpad in het Dommelpark in Sint-Oedenrode: “De gemeente maakt een prachtig tegelpad en wat doet de inwoner? Die loopt erlangs. Met als gevolg dat het pad overwoekerd raakte met begroeiing.” De ambtenaar wikt en de burger beschikt! Of zoiets dan tenminste.

“Ik vind het een uniek, maar wel leuk fenomeen", zegt hij, trots genietend van alle aandacht die hij zocht en kreeg. Inderdaad een uniek fenomeen. 
Maar zou Jan Verhagen nou echt niet weten dat zijn boek er al lang ligt: Olifantenpaadjes van Jan-Dirk van der Burg (ik schreef er hier over), Van der Burg maakte ook de websites www.olifantenpaadjes.nl en www.jandirk/olifantenpaadjes.com en houdt er lezingen over. Inclusief allerlei Brabantse paadjes! Natuurlijk ook die in Eindhoven. 

Met andere woorden: natuurlijk weet Verhagen dat wel en door Van der Burg kwam hij zelfs tot deze hobby. Immers, beter goed gejat dan slecht bedacht. Maar ja, als hij dat aan Omroep Brabant had verteld, waren ze vast niet met een camera- en geluidsman voor hem uitgerukt. En dat had hij toch echt niet willen missen. Voor de schrijvende pers had hij zelfs de ‘publiciteitsfoto’ alvast gemaakt. Helemaal zelf.





En dat je bron niet noemen een doodzonde is – ach, Brabantse Jan is natuurlijk katholiek, dus die zonde biecht hij wel een keertje weg. Op straffe van een Onze Vader en een Weesgegroet. En valt zijn straf hoger uit? Nou, dan snijdt hij er wel un stukskeun bietje vanaf. 

 

Archief 2020