Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 35 - 71. I.M. Indy [2]

woensdag 02 september 2020

Beeld: Jan Zandee

 


Het lijkt wel een graftombe. Met bovenop zeventien bollen. Het ligt aan de kruising Bruistensingel-Harendonkweg in Den Bosch, niet ver van haar ouderlijk huis, waarnaar zij met de fiets op weg is na het uitgaan met vriendinnen. Indy is haar naam. Zij is zeventien als een automobilist, die te hard en door rood rijdt, haar schept. Het is de nacht van zaterdag 1 op zondag 2 december 2018, kwart voor vier. De 37-jarige chauffeur stapt uit,en schuift haar capuchon opzij - o, wat walg ik van dit beeld, van dit aantasten. Hij ziet dat het heel ernstig is en… gaat er vandoor. Zij overlijdt later die dag in het ziekenhuis. Ik schreef hier al over die dag,

Het is zondagmiddag 23 augustus 2020 als de zoon van mijn oudste broer het monument onthult. Samen met zijn vrouw en hun jongste en oudste dochter. Het is hun middelste dochter die daar zwaargewond was achtergelaten. 




In de loop van 2019 ontstond het idee voor een gedenksculptuur. Als blijvende herinnering aan Indy en als waarschuwing aan de roekelozen in het verkeer. De gemeente ging akkoord. De Brabantse beeldhouwster Nadia Gonegaï maakte zeventien bollen met teksten, tekeningen en afdrukken. Zestien ervan verwijzen naar gezins- en familieleden, de vriendenclub, haar middelbare school en naar de balletopleiding waar zij lessen volgde en uitvoeringen mee gaf. De zeventiende, kleine bol in het midden - een zilverkleurige met een kroontje – staat natuurlijk voor haarzelf, die nog zoveel had om naar omhoog te kijken.

Voor altijd in het middelpunt. Maar het had toch echt anders en niet dáár moeten zijn.

Archief 2020