Week 34 - 64. Nu pas toen eerst

Neeltje Maria Min was bijna door een bus van Connexxion vermorzeld. Bijna, maar helemaal zonder kleerscheuren kwam ze er ook niet vanaf. Ze kon zich na dat ongeluk immers nog maar een uur per dag concentreren. Ga gewoon eens wat oude kasten opruimen, adviseerde haar dochter haar. Dat deed zij en toen kwamen oude tekeningen en tekenboeken naar boven, geproduceerd tussen 1957 en 1977. 
Dagelijks een halfuurtje uitknippen en sorteren, daarna naar het kopieerapparaat van de Jumbo met het hondenkarretje. De dag nadat ze daarmee klaar was, verdween het kopieerapparaat. Adriaan van Dis: “Misschien was het apparatuur na zoveel moois te hebben vermenigvuldigd naast zijn schoenen gaan lopen. Want ze zijn verdomd goed, die tekeningen.”






Diezelfde Adriaan van Dis vroeg Neeltje Maria Min wat zij het liefste deed: tekenen of lijntrekken? Haar antwoord: “De hand wil veel. De hand wil ook nog breien, haken, borduren en versleten ellenbogen van lievelingstweedjasjes stoppen. Eigenlijk zou ik alles tegelijk hebben willen kunnen. Gelijk met de steken van een muts steken voor een gedicht opzetten. Muts af, gedicht af. Was het maar zo eenvoudig.”

Het bovenstaande ontleen ik aan het voorwoord van toen eerst, de catalogus bij de gelijknamige tentoonstelling in de Eerste Bergensche Boekhandel, georganiseerd ter gelegenheid van Neeltje Maria Mins 75ste verjaardag. Dat is nu precies een jaar geleden. Ik had er eerder over willen schrijven, maar het fraai uitgegeven boek verdween onbedoeld in de kast. Ik dacht er nog wel eens aan, maar vond het tot vandaag niet terug.






Toen ik vanochtend een boek wilde wegzetten – niet bij de M van Min, maar totaal verkeerd bij de T van toen eerst – viel het op mijn hoofd. Kon het nog net op tijd grijpen, waardoor de uitgave minder gebutst uit de strijd kwam dan de dichteres bij haar Connexxion-clash. Maar zomaar terugzetten, kon natuurlijk niet en daarmee werd toen eerst nu pas.