Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 31 - 57. Emin

woensdag 05 augustus 2020




Een tent waarin alle namen zijn geappliqueerd van de mensen met wie de controversiële Londense schilder-tekenaar-beeldhouwer-fotograaf-handwerker Tracey Emin (1663) heeft geslapen. Titel van het werk is dan ook Iedereen met wie ik heb geslapen 1963-1995.

Het lijkt een lijst van seksuele veroveringen en die werd al snel veroordeeld. Emins titelkeuze behoeft echter wat nuancering: de 102 onthulde namen zijn van mensen met wie ze het bed had gedeeld of waar ze letterlijk naast had liggen slapen – onder hen waren ook diegenen met wie ze geen seksuele relatie had, zoals haar oma, haar tweelingbroer Paul en haar twee geaborteerde foetussen. Het gaat in dit werk niet zozeer om seksuele intimiteit als wel om menselijke intimiteit en die wordt benadrukt door het kleine formaat van de tent en het feit dat de namen allen binnenin leesbaar zijn. Alles draait om het idee van de emotionele band die ontstaat door naast elkaar te slapen.  

Citaat uit het prachtige Het grote vrouwenkunstboek, dat ik al kende van het Engelse origineel, maar dat nu ook in het Nederlands is uitgegeven. Vierhonderd kunstenaar uit ruim vijftig landen en vijf eeuwen. Van elk een sleutelwerk – schilderij, sculptuur, foto, video, performance, installatie... – en een korte informatieve tekst. 





Vrouwen in de kunst dus, maar nu eindelijk niet als onderwerp of ‘voorwerp’. 






Ik koos voor Tracey Emin omdat ik haar gisteren ook al tegenkwam in Museum Voorlinden met I Promise to Love You (2007), een ‘brandend hart’ dat schreeuwt om aandacht. Het is een van de werken uit de neonserie waaraan zij sinds 2002 werkt en waarin ze hartenkreten en zielenroerselen publiekelijk deelt.




En ik koos voor Tracey Emin omdat ik haar dagelijks in huis tegenkom. Ik liet Singing bird – slechts 100 x 75 mm – inlijsten. Het is een multiple tattoo-sticker, die is ontworpen als uitnodiging voor het Britse paviljoen tijdens de Biënnale van Venetië (2007). Er ontstond onmiddellijk een enorme run op, zoals op al haar werk. Ik glimlach haast dagelijks naar haar, want tja, waar is zij in godsnaam naar onderweg? En op wie?

Archief 2020