Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 21 - 36. Johan Ooms

maandag 25 mei 2020

 



Johan Ooms (1944) is 14 mei overleden. Zijn leven was na 75 jaar voltooid, vond hij, en dus stapte hij eruit. Onderaan deze pagina plaats ik een link naar een indrukwekkend video-interview dat de Coöperatie Laatste wil onlangs op YouTube plaatste, maar daarvóór vertel ik kort waarom het me raakte toen ik zijn overlijdensadvertentie zag.

Johan Ooms was een onopvallende acteur; het ontbreekt hem, al op de toneelacademie, niet aan talent, maar aan geldingsdrang. Ik weet niet of ik hem zie acteren vóórdat hij in 1979 bij het Publiekstheater in de huid van Louis Davids kruipt. Dat is in Mensch durf te leven, een voorstelling gebaseerd op het leven en tragische einde van Jean-Louis Pisuisse (1880-1927), een van de grondleggers van het Nederlandse cabaret. Alsof ik Davids, die ik slechts ken van foto’s en bewegend beeld, in levenden lijve zie, zo voelt het. Geen wonder dat Jacques Klöters hem in 1983 vraagt opnieuw de rol van Louis Davids op zich te nemen; deze keer niet als personage op de achtergrond, maar als een van de hoofdrollen binnen de musical De zoon van Louis Davids, naast musicalcoryfeeën als Jenny Arean en Gerrie van der Klei. Daar acteert hij opnieuw zeer ingetogen en hij zingt zo mooi kleingehouden Ich Küsse diere Hand en dat grote lied over De kleine man. Dat maakt op mij een onuitwisbare indruk.

 




Door een stemaandoening acteert hij al sinds 2004 niet meer. Noodgedwongen dus en veel te jong; hij is dan pas zestig. Ruim 15 jaar later vind hij het leven ook wel uitgespeeld. Daar komt deze keer geen noodlot aan te pas. De dag heeft hij al gekozen. Maar door de opkomst van het Coronavirus stelt hij zijn afscheid toch een paar maanden uit. Want anders moeten er hulpverleners naar zijn Plaats delict komen en die hebben op dat moment belangrijker werk te doen: zieke mensen redden. Kijk, toch weer de man die op het schouw- noch levenstoneel per se vooraan hoeft te staan.

Zie hier Ooms’ epiloog (duur 30:40).

Archief 2020