Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 17 - 24. Pijltje

woensdag 29 april 2020

In deze rubriek schreef ik al eerder dat ik er als kind meteen vandoor ging als Lassie dreigde te worden ontvoerd of Flipper in problemen raakte. Dat kon ik niet aanzien; de spanning was me te groot. De volgende dag informeerde ik bij klasgenootjes hoe het goed was gekomen. Dàt alles op z'n ppotjes terecht kwam, wist ik natuurlijk wel, want de week erop wachtte een nieuwe aflevering. Maar toch...

Deze dinsdagmiddag – als ik dit schrijf, is het 21 april – loop ik met de honden door het parkje (van Rietje). Het vorige weekeinde zagen we daar een eendenkoppel met vijf jongen. Maar een dag later liepen de ouders er zichtbaar onrustige rondjes, want hun kroost was verdwenen.

Vanmiddag is er reden voor een beetje blijheid, want ik zie daar bij moedereend aan de waterkant toch echt iets bewegen. Ja, één kuiken! Nou ja, eentje is niet veel, maar die heeft het dan tenminste wèl gered. 

Op datzelfde moment landen er twee krassende kraaien in de boom boven het vijvertje. Ze hebben een missie en loeren geagiteerd naar het veldje waar de eend en haar pijltje zitten. Meteen klinkt er een verontrustend gesnater, moeder verlaat onmiddellijk het gras en glijdt, met haar kroost bechermend onder zich, in het water. De gewaarschuwde woerd komt inmiddels hard op haar af gezwommen en samen blijven ze, driftig snaterend, op het water cirkelen met dat ene kuikentje tussen hen in.

Wat gebruikte ik Koos van Zomerens citaat vaak de laatste tijd: Een happy end is vaak een kwestie van tijdig weg wezen. Weg was ik al.

Archief 2020