Week 17 - 24. Pijltje

In deze rubriek schreef ik al eerder dat ik er als kind meteen vandoor ging als Lassie dreigde te worden ontvoerd of Flipper in problemen raakte. Dat kon ik niet aanzien; de spanning was me te groot. De volgende dag informeerde ik bij klasgenootjes hoe het goed was gekomen. Dàt alles op z'n ppotjes terecht kwam, wist ik natuurlijk wel, want de week erop wachtte een nieuwe aflevering. Maar toch...

Deze dinsdagmiddag – als ik dit schrijf, is het 21 april – loop ik met de honden door het parkje (van Rietje). Het vorige weekeinde zagen we daar een eendenkoppel met vijf jongen. Maar een dag later liepen de ouders er zichtbaar onrustige rondjes, want hun kroost was verdwenen.

Vanmiddag is er reden voor een beetje blijheid, want ik zie daar bij moedereend aan de waterkant toch echt iets bewegen. Ja, één kuiken! Nou ja, eentje is niet veel, maar die heeft het dan tenminste wèl gered. 

Op datzelfde moment landen er twee krassende kraaien in de boom boven het vijvertje. Ze hebben een missie en loeren geagiteerd naar het veldje waar de eend en haar pijltje zitten. Meteen klinkt er een verontrustend gesnater, moeder verlaat onmiddellijk het gras en glijdt, met haar kroost bechermend onder zich, in het water. De gewaarschuwde woerd komt inmiddels hard op haar af gezwommen en samen blijven ze, driftig snaterend, op het water cirkelen met dat ene kuikentje tussen hen in.

Wat gebruikte ik Koos van Zomerens citaat vaak de laatste tijd: Een happy end is vaak een kwestie van tijdig weg wezen. Weg was ik al.