zondag 29 december 2019
“Dag Mensenkind”, zei Herman van Veen tegen Renee van Bavel. We praten over precies twintig jaar geleden. Renee behoorde, samen met onder anderen Leo Alkemade en Roel Bloemen, tot de eerste lichting studenten van de Koningstheateracademie. Herman van Veen trad op in mijn Koningstheater en gaf een gastcollege aan die studenten. Renee was al een groot bewonderaar, kon nu persoonlijk kennis met haar idool maken en sindsdien zijn zij contact blijven houden. Dat resulteerde nu pas – want Renee moest eerst haar eigen weg vinden, verhuisde vervolgens naar Berlijn en werd daar moeder… – in de muzikale theatervoorstelling Renee van Bavel zingt Herman van Veen, met als hoofdtitel… Mensenkind.
Gisteravond (als ik dit schrijf, is het 19 december) was ik bij de derde inspeelvoorstelling. Renee zong, begeleid door pianist Dirk Flatau, de liederen die de afgelopen jaren op deze website bijna allemaal voorbij zijn gekomen. Teksten van Simon Carmiggelt, Rob Chrispijn, Liselore Gerritsen, Judith Herzberg (scroll naar Je zoenen zijn zoeter), Hans Lodeizen, Herman van Veen zelf en Willem Wilmink (scroll naar Een foto). Dat wijst op het voortreffelijke oog voor goed liedtekstrepertoire van Herman van Veen – en aan zijn goede oor danken we de composities van met name Erik van der Wurff. Maar het is Van Bavels klasse, dat zij juist deze pareltjes uit Van Veens oeuvre van meer dan duizend liederen lichtte. Ik heb, laat ik maar eerlijk zijn, de hele avond tegen mijn tranen zitten vechten. Uit ontroering om zoveel moois, met zoveel liefde, eerbied en vakmanschap door haar vertolkt. En omdat ik af en toe moest terugdenken aan twintig jaar geleden: hoe Renee begon en toen Herman van Veen “Dag Mensenkind” tegen haar zei.
Twee auteurs heb ik nog niet genoemd, onder wie Thé Lau. Onderstaand lied van zijn hand zong Renee met een eenmalige gast, diens zoon Thomas Lau. Niet ingestudeerd en daardoor lang niet zo mooi als deze opname of als het origineel, maar verrassend was het wel. En ook dat was ontroerend, want Was mijn vader hier nu bij zong de zoon, maar Thé is ook alweer ruim vier jaar niet meer onder ons. Zou hij ons zijn zegen geven? Hij zou ons zijn zegen geven...
Voor de zon die op het water speelt
Voor het water dat de zon bespeelt
We leunen bij het grijze water
Dat nooit teleurstelt en nooit verveelt
En ik voel de warmte van je hand
In ons kleine koninkrijk
Onder aan de dijk
Was mijn vader hier nu bij
Hij keek steevast heen en weer
Van 't water naar het polderland
Naar de verre vissers op het meer
En ik voel de warmte van je blik
In ons kleine koninkrijk
Onder aan de dijk
Zou hij ons zijn zegen geven
Hij zou ons zijn zegen geven
Ik weet het lief, ik weet het zeker
Hij zou ons zijn zegen geven
En ik voel de warmte van je blik
In ons kleine koninkrijk
Onder aan de dijk
Voor ons is het lichte water
Achter ons de zware dijk
Denk aan nu en niet aan later
Onder aan de dijk
Wordt vervolgd.
