Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 51 - 362. I.M. Maïté Duval

zaterdag 28 december 2019



Een van haar mooie bronzen sculpturen staat hier vlakbij: in Papendrecht, aan het Merwehoofd (zie foto hierboven). Maar de meeste van haar werken voor de openbare ruimte vind je in Zutphen, waar zij woont en werkt en ook haar eigen beeldentuin heeft. En waar iedereen haar kent: de vrouw met haar Franse accent, chique kleding en de verbintenissen in kleine clubjes van mannen en vrouwen met wie zijn haar grote kennis van film, muziek, literatuur, kunst, maar ook bridge deelt. Dit sinds haar man, de Franse beeldend kunstenaar Thierry Rijkhart de Voogd, in 1999 overleed, na een lang ziekbed, maar toch pas 54 jaar jong. Zij was zijn Muze; hij schilderde elk deel van haar lichaam. 
Ik heb het over tekenares-schilderes-beeldhouwster Maïté Duval. Geboren (in 1944) in Frankrijk, waar zij letterkunde studeerde. Pas na haar verhuizing in 1968 naar Nederland, het land waar Thierry’s ouders waren opgegroeid, ging zij beeldhouwen. 

In de maandagse rubriek NaschriftTrouw beschrijft het leven van onlangs overleden bekende en minder bekende mensen – herdenkt Marlies Kieft haar (op de dag dat ik dit schrijf: maandag 16 december). Ook ik wist niet eerder dat Maïté Duval op 2 november, pas 75 jaar oud, overleed . Een enkel citaat:
Ouder worden vond Maïté niet altijd gemakkelijk. Ze kreeg last van haar ogen en had artrose door de zware fysieke arbeid. Soms maakte ze zich zorgen. Zou ze wel sterk genoeg blijven voor haar werk en zou de inspiratie haar niet in de steek laten? Begin dit jaar was Maïté begonnen met een nieuw beeld dat anders was dan eerdere beelden. De meeste van haar kunstwerken waren niet groter dan menselijke schaal, dit borstbeeld met een gezicht dat omhoog kijkt naar de hemel, was een stuk groter. Het kunstwerk dat zij Inspiratie had genoemd, stond bij de bronsgieter en was net in brons gegoten, toen Maïté onverwacht overleed aan een hartstilstand. Het moest alleen nog gekleurd worden.

Zie hier een filmpje over dat laatste beeld en… wees daarna maar even stil. 
Zie hier haar website, (nog) niet actueel, dus waarop zij nog leeft.

Archief 2019