Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 51 - 361. I.M. Panamarenko

vrijdag 27 december 2019



Vanaf januari zouden er in Vlaanderen twee grote overzichtstentoonstellingen komen om zijn tachtigste verjaardag te vieren. De eerste was al in voorbereiding. Maar… de grote Belgische beeldend kunstenaar Panamarenko is zaterdag onverwachts overleden.

Henri van Herwegen is gefascineerd door alles wat met vliegen te maken heeft. Zijn vader is architect en net als zijn zoon geobsedeerd door techniek. Toch kiest Henri voor een studie als beeldend kunstenaar. Zijn artiestennaam leidt hij af van Pan American Ariles anCompany. Panamarenco wordt Panamerko als hij de naam leest van een Russische generaal in de Koude Oorlog: Ponomarenko. 

 



Van 1969 tot 1971 werkt hij aan The Aeromodeller, een zeppelin (30 meter lang, gemaakt van varkensblaas) die echt had moeten vliegen, maar nog niet eens aan een eerste testvlucht toe komt. (Zie bovenste foto.) Daarnaast maakt hij constructies waarmee je in gedachten weg kunt vluchten uit de dagelijkse realiteit, waaronder Marswagentjes, propellers (voor op je rug), vliegende tapijten en zelfs magnetische schoenen om over metalen plafonds te lopen. Maar ook steeds vaker reusachtige, soms monsterlijke machines (duikboten en vliegtuigen van twintig meter breed, vier ton zwaar), gemaakt van onder meer afval uit de haven van Antwerpen.




Hij probeert uit wat nooit zal lukken; hij zoekt zonder te hoeven vinden. Maar niet als grap, want alles gaat niet alleen gepaard met heel veel arbeid, maar ook met uitgebreide voorstudies en wetenschappelijke berekeningen. Wat dreef hem? Het moet de gedachte zijn geweest dat je alleen door het onmogelijke na te streven jezelf kunt leren kennen.

In 2009, inmiddels gestopt met werken, geeft hij zijn atelier en woonhuis in beheer van het Museum van Hedendaagse Kunst Antwerpen. Het huis, waar hij woonde met zijn honden, papegaaien, vissen en duizenden kleine ontwerpen en aanzetten daartoe, is sindsdien op afspraak te bezichtigen



Panamarenko is weggevlogen, maar hopelijk neemt de belangstelling voor zijn bijzonder kunstenaarschap met die tentoonstellingen weer een hoge vlucht.

Archief 2019