Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 50 - 353. Honderd! [1/3]

donderdag 19 december 2019

Ik wil wel graven
naar poëzie, maar niet
te diep. Je weet
hoe ik dichter ben
bij de gratie van 
aardoppervlak

hemelbodem ook
wel genoemd. Daar
staan mijn handen
nu eenmaal naar. Dus
wandelaar en zwart-
ziener, geen delver

maar werper
van stenen, laatste
en eerste. Scherend
over aarde, daar
nesten mij bouwend
als zwaluw.




De 3LP ligt hier al een paar maanden op tafel te pronken, maar… De Bezige Bij bestond pas gisteren (als ik dit schrijf, is het 13 december) precies 75 jaar, dus deze bijzondere uitgave kon wachten.

Dichters op vinyl – De poeziëplaat van De Bezige Bij lees je op die verschillende voorkanten, één maal recht en één maal helemaal of half op z’n kop. Daarop werk van de dichters van de uitgeverij, speciaal voor deze uitgave ingesproken door 44 dichters. Van de (18) overleden Bij-auteurs zijn historische opnamen gebruikt en Remco Campert sprak (al in 1995) De achttien doden in, dat beroemde oorlogsgedicht van zijn vader. En in een los katern vind je de teksten en bronvermelding van alle voordrachten.

Op de rug, hoe mooi bedacht door grafisch ontwerper Michaël Snitker, niet nogmaals die titel, maar de zin Ik wil wel graven / naar poëzie, maar niet / te diep. Je weet / hoe ik dichter ben / bij de gratie van / aardoppervlak – Remco Campert. Oftewel: de eerste strofe van bovenstaand gedicht uit 2015.


Wordt vervolgd. 

Archief 2019