Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 49 - 348. Die van die banaan

zaterdag 14 december 2019




Veel gedoe rond het werk van de Italiaanse kunstenaar Maurizio Cattelan (1960): een getapete banaan. Een echte. Titel: Comedian. Om die ook eens te laten uitglijden over een bananenschil? Waarde van de getapete banaan – nou ja, van het concept: ruim honderdduziend euro. 
 



Een bezoeker at het op een tentoonstelling in Miami getoonde exemplaar op. Zie het hier gebeuren

Maar… een Nederlandse kunstacademiestudente, Merel Engelman, claimt intussen dat dit idee helemaal niet van Cattelan is, maar van haar; een foto ervan was immers in 2014 al op het web te zien. Maar... met ducttape voorwerpen opplakken deed Cattelan al veel eerder, in de negentiger jaren, dus misschien heeft zij het toch wel weer van hem. Een van zijn 'voorwerpen' was een galeriehouder in Milaan, die een hele dag aan een van zijn tentoonstellingswanden vast zat onder de titel A perfect day.

Cattelan (links) en Engelman (rechts)


De banaan-etende bezoeker in Miami zocht aandacht, de eisende studente wil geld zien. Maar… een idee – een banaan met tape tegen een muur plakken – is toch echt iets anders dan het reproduceren van een kunstwerk, dus veel kans geeft men haar niet.

Eerder dit jaar was er al gedoe over een ander kunstwerk van Cattelans hand: een massief gouden (18 karaats) toilet ter waarde van een miljoen euro. Het werk, getiteld America, was in 2016 te zien in het New-Yorkse Guggenheim-Museum en ook daar mochten bezoekers er daadwerkelijk gebruik van maken, zij het maximaal drie minuten vanwege de enorme vraag. Het stond pas twee dagen in een Brits museum toen het werd gestolen.
 



Een op een muur geplakte banaan… Een in goud gegoten wc-pot… Veel eerder veroorzaakte hij ophef met een beeld van de paus, getroffen door een meteoriet (La Nona Ora, 1999) en, ook in ons land (Museum Bijmans Van Beuvingen), met een geknielde, biddende Hitler (Him, 2002). Een provocateur dus, die Cattelan, Wil hij daarmee een debat over het wezen van conceptuele kunst verder aanzwengelen? Vast. 
 



Maar hij is toch echt méér dan dat. Kom je in Museum Voorlinden vind je miniatuurliftdeuren die tot maar net boven de enkels reiken in de muur gebouwd. Niks provocatie, maar een spel met realiteitsbeleving. Dat geldt nog meer voor het werk Manhole, eigendom van Boijmans Van Beuningen: een mannetje dat vanuit een gat in de museumvloer de zaal in kijkt.
 






Deze werken treffen me en vind ik daarom zijn mooiste, maar ik vrees dat Cattelan zal voortleven als de kunstenaar van ‘de grap’: die van die wc-pot en bovenal die van die banaan…

Archief 2019