Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 48 - 336. Scharrelaar

maandag 02 december 2019




De tweede aflevering van De Scharrelaar – vogeltijdschrift voor lezers, maar zonder abonnees – is uit en daarmee is ook de winnaar bekend van de Edward Lear-prijsvraag uit het eerste nummer. De redactie: "Er waren uiteindelijk opvallend veel inzendingen, vaak met verrassende vondsten, maar zijn vertaling stak erbovenuit." En die hij-persoon is dus Jelle Reumer

Achterin De Scharrelaar staan biografieën van de auteurs van dit nummer. Toch een smetje dat van Jelle Reumer (1953) geen gegevens zijn opgenomen. Ik ken hem als columnist van Trouw, maar hij is ook bekend als biologisch wetenschapper, directeur van het Natuurhistorisch Museum Rotterdam 1987-2015), hoogleraar (sinds 2005) Vertebratenpaleontologie (Utrecht) en nog veel meer, zoals hier valt te lezen.

Gezien het enthousiasme waarmee op de Scharrelaarse uitdaging is gereageerd, legt de redactie een nieuw gedicht ter vertaling voor. De redactie:
Het is van de eens bijna vergeten John Claire, die tegenwoordig bijna met de dag aan populariteit wint. Er lijkt geen enkel Engels vogelboek meer te verschijnen zonder een eerbiedige verwijzing naar Clare. Doe uw best op dit gedicht over het nest van de tjiftjaf. De auteur van de beste vertaling krijgt de vogelserie van Atlas Contact cadeau. 

Zodra het derde nummer, 2020/1, verschijnt, zal ik mijn lezers kennen laten maken met die vertaling en met The Pettichap’s nest, Clares origineel.

Nog beter: kopen, die Scharrelaar!

Archief 2019