Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 48 - 335. Beeldenstorm [3/3]

zondag 01 december 2019

Wat is er gebeurd waardoor we opeens zo preuts geworden zijn en kunst ons niet meer mag ontregelen? Dat schreef ik hier nog niet zo lang geleden. 

Vandaag las ik in de Volkskrant dat choreograaf en kunstverzamelaar Hans van Manen (87 jaar) zijn werken van de Amerikaanse fotograaf Robert Mapplethorpe (1946-1989) heeft geschonken aan het Rijksmuseum. Het betreft: acht foto’s, een portfolio vol bloemstillevens en drie borden van keramiek met bloemige foto’s erop. Het museum is er blij mee, want binnen de collectie van honderdvijftigduizend foto’s zat pas één Mapplethorpe: een portret van zijn liefste, punk-singer-songwriter Patti Smith.

Over een paar jaar hoopt het museum deze Mapplethorpes te laten zien binnen een grote tentoonstelling over Amerikaanse fotografie. Benieuwd wat dat te weeg brengt . Immers: een retrospectief vlak na zijn dood leidde in 1990 in Cincinnati al tot een rechtszaak. Men beschuldigde het museum van obsceniteit. De jury sprak de directeur vrij en de tentoonstelling kon doorgaan.  

De fotograaf zelf vertelde in een interview in 1988: ‘Ik hou niet zo van het woord ‘schokkend’. Ik zoek naar het onverwachte, naar wat ik niet eerder zag.’ In 1990 kon de rechter daar dus nog in meegaan. Maar ja, het is nu wel 2019…

Archief 2019