woensdag 27 november 2019
Drie jaar geleden overleed Leonard Cohen (1934-2016). Dat was in de herfst, die volgde op de zomer van 2016 waarin hij zijn laatste cd, You Want It Darker, had opgenomen. Die verscheen in oktober, 19 dagen voor zijn dood. Maar Cohen had, zo bleek tijdens zijn huiskamersessies met zoon Adam, méér nieuwe gedichten en liederen voor handen dan die cd dragen kon. De zoon beloofde zijn inmiddels bijzonder broze vader dat hij uit dat overgebleven onaffe repertoire nog een cd zou samenstellen. Beiden wisten dat die postuum zou verschijnen.
Adam Cohen koos negen opnamen met Cohens spreek- en zing-zegstem, maar daarmee waren het nog geen songs. De composities schreef de zoon grotendeels zelf; voor het opnemen ervan benaderde hij muzikanten van nu, onder wie de Amerikaanse muzikant Beck, de Ierse singer-songwriter Damien Rice en (bewust uit Cohens Canada) rocker Richard Reed Parry, zangeres Erika Angell, singer-songwriter Leslie Feist en singer-songwriter, maar tevens producer Daniel Lonois. Naast hen enkele van Cohens voornaamste muzikale vertrouwelingen: Javier Mas was als luitspeler Cohens prominentste bandlid tijdens de indrukwekkende live-concerten die hij tussen 2008 en 2015 gaf; Sharon Robinson zong eind jaren zeventig mee op zijn cd’s en bij zijn optredens en keerde terug in de genoemde concertreeksen; Jennifer Warnes was al in 1970 zijn belangrijkste achtergrondstem en zou dat vijftien jaar blijven. Indrukwekkend om juist hun karakteristieke geluid terug horen om hem postuum te eren, maar ook betekenisvol dat de nieuwe generatie vol eerbied trouw is gebleven aan Cohens sferen.
Jennifer Warnes kent iedereen van haar eigen vertolkingen van Cohen-songs, maar ook als die prachtige stem in Cohens beroemde liedTake this Waltz (1988). Dans die wals is nu niet meer van toepassing; de dans is voorbij. De dans staat voor Cohens artistieke leven en hij kijkt daar, ondanks de nodige tegenslagen, in dankbaarheid op terug. Dus Thanks For The Dance, zoals de cd heet.
Thanks for the dance
it was hell
it was swell
it was fun
Ik had de cd net in huis, zag Jennifer Warnes’ naam bij dit titellied staan, dacht meteen aan Take this Waltz en zette Thanks For The Dance als eerste op, ook al begint de cd niet met deze track. Cohens stem, Warnes’ zang – wat een indruk maakte dat op me. (Beluister het lied hier.)
Een dag later vind ik op internet een filmpje over de totstandkoming van de cd. Hoe bijzonder. (Bekijk het hier.)
Het slotlied is Listen to the hummingbird:
Luister naar de kolibrie
vleugelvlucht zo vrij
Luister naar de kolibrie
luister niet naar mij
Dans op de zang van de kolibrie, het fladderen van de vlinder of op de geest van God, wat ook iets anders kan zijn… Cohen had humor. Maar ook relativeringsvermogen en hij zag de ernst van zijn situatie in. Wij zijn niet meer dan een korrel zand. Dus dans, maar niet op de stem van mij…
Zie ook hier.
