Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 44 - 311. Foto [1/2]

donderdag 07 november 2019



Op 31 oktober ontving de Iraakse fotograaf Ali Arkady de Most Resilient Journalist Award van Free Press Unlimited in Amsterdam. Deze Nederlandse prijs - je leest het er niet aan af - gaat jaarlijks naar “een journalist die, ondanks bedreigingen, ontvoeringen of geweld, het journalistieke werk voortzet met buitengewone moed en doorzettingsvermogen”.

Arkady reisde in 2016 mee met het Iraakse leger. Zijn oorspronkelijke plan was vast te leggen hoe dat de stad Mosul bevrijdde van IS. Maar door zijn lens zag hij steeds meer wreedheden en hij moest concluderen dat zijn ‘helden’ zich, net als de vijand, stelselmatig schuldig maakten aan het martelen en vermoorden van onschuldige burgers . 

Zijn foto’s zag hij vanaf dat moment als bewijs van oorlogsmisdaden en daarom besloot hij in 2017 om ze te gaan publiceren. Daarvoor ontvluchtte hij Irak, ondanks de wetenschap dat het dictatoriale regime zich zou kunnen wreken op zijn familie. Maar waarheidsvinding is in zijn ogen belangrijker dan een mensenleven. 

Het lijkt me een onmogelijke afweging, die ook maar weinigen zullen kunnen maken. En ja, die verdienen inderdaad waardering en prijzenregens.

Archief 2019