Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 44 - 309. Dierenleven [50/52]

dinsdag 05 november 2019



Het is een Grote Canadese gans. Dat zie je aan die zwarte hals met een witte band van zijn keel tot over zijn wangen. Een week of drie geleden voegde hij zich in het parkje, waar ik dagelijks wandel met de honden, bij de zwanen, eenden en meerkoeten. Maar nu is de zwanenfamilie – ouders en zes jongen – vertrokken en zwemt en graast hij tussen steeds minder watervogels. En het gaat vriezen… Reden voor mij vanochtend (dinsdag 29 oktober) toch maar de dierenambulance te bellen, want de gans heeft zijn rechtervleugel gebroken en kan dus niet weg.

Ze kwamen vanmiddag, ik wees hun de precieze plek en daar liepen zij met hun uitschuifbare vangstok (met haak om om de hals van het dier te slaan) en vogeltransporttas. Maar… de gans bleef in het midden van de vijver zwemmen, steeds ver genoeg van de personen vandaan die hij nauwlettend in het oog hield. Operatie mislukt. “Wij komen nog wel eens terug als het donkerder is. Bovendien raakt hij over een tijdje toch verzwakter en dan is hij misschien makkelijker te benaderen.”

Hoeveel kans het dier heeft de winter te overleven als zij hem niet kunnen vangen, vroeg ik, en het antwoord bood weinig hoop. Wordt vervolgd, vrees ik…

 

Archief 2019