Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 44 - 308. 300 woorden bewondering [2/2]

maandag 04 november 2019

Vervolg van gisteren.

Ik besprak hem pas een keer eerder in Gedicht Gedacht: lees hier. Daarmee doe ik hem tekort, want niet voor niets won hij twee keer de Annie M.G. Schmidt-prijs voor het beste theaterlied van het jaar en niet voor niets coveren collega-dichter-zangers zijn werk graag. Ik heb het over Gerard van Maasakkers (1949), de zanger die in zijn streektaal (Nuenen) zingt, maar inmiddels in Vlaanderen (Gent) woont en nog steeds boven de rivieren succes heeft. 

In haar mooie en zeer persoonlijke liedprogramma, getiteld Marlijn zingt, vertolkt Marlijn Weerdenburg met haar drie muzikanten speciaal voor (en soms met) haar geschreven liederen van onder anderen Bertolf (Lentink), Izaline Calister, Daniël Lohues, (voorbeeld) Paul de Munnik (tevens haar regisseur) en (leermeester) Herman van Veen. De enige cover was De lucht zit nog vol dagen.

En ik ken mensen die bergen verzetten 
ze geven niet op, nee, ze gaan nog ‘n keer 
soms tegen beter weten in
maar altijd proberen ze ‘t weer 

Zo zingt Izaline Calister het lied (luister hier en hier) en gistermiddag (als ik dit schrijf, is het maandag 28 oktober) hoorde ik diezelfde versie dus zingen door Marlijn, tijdens de première van haar debuutprogramma. Van Maasakkers zingt (kijk en luister hier):

En ik ken mensen die bergen verzetten
die geven nie op, nog nie al hadde ’t gèr
soms tegen beter weten in
mer altijd proberen ze weer

Ik ken het lied, maar dat noch Marlijns hartstochtelijke uitvoering waren de reden waarom het er voor mij zo uit sprong. Dat was omdat het zo’n sterk lied is dat het me meteen een schuldgevoel bezorgde. Ten eerste omdat ik Gerard (en zijn man Frank Cools) als vrienden beschouw, maar hen de laatste jaren veel te weinig zie en spreekt. En ten tweede omdat ik Gerard in Gedicht Gedacht tekort doe. Ik beloof beterschap.

Archief 2019