Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 44 - 307. 300 woorden bewondering [1/2]

zondag 03 november 2019

Voor de voorstelling sprak hij me aan. Dat hij het bijzonder vond dat de zangeres hier vanmiddag de première van haar debuutprogramma beleefde. Want in deze stad was het toch allemaal begonnen. Door hem. Hij wist nog hoe pril zij was toen zij haar eerste stappen in het theatervak zette. Bij hem.

Tijdens haar voorstelling vertelde zij hoe het echt begonnen was. Zij was 18 jaar, zat op het conservatorium en haar theaterdocent bood haar de kans twee keer zes weken stage te lopen bij de Nederlandse zanger die over de hele wereld optreedt. Zij stond avond aan avond op het podium, dacht mee over de voorstelling, luisterde naar discussies over de wereldproblematiek tijdens het eten en drinken met de hele crew en sliep voor het eerst in hotels. Zij maakte opeens deel uit van een theaterfamilie en wist: dit wil ik, dit is mijn vak en niets anders. En o ja, “die docent zit vanmiddag in de zaal”.

Het was haar première en ik besloot om tijdens het slotapplaus zelf de bloemen uit te reiken. De zangeres was verrast. En toen ik terug naar de zaal liep, hoorde ik haar tegen haar publiek zeggen: “Nou ja, dan verklap ik het ook maar, want die docent…. dat was hij.” En ze noemde mijn naam. Ik was trots, niet op mezelf, maar op haar. Toen was zij 18 jaar en nu is zij 36 jaar, dus precies zoveel jaar verder. Haar theaterdebuut heeft lang op zich gewacht, maar is gedegen voorbereid. Met bewonderde liedauteurs en componisten – onder wie tevens haar regisseur en ook de grote zanger van destijds – en met haar vaste crew van technici en muzikanten. Haar theaterfamilie. Ja, ik zag het vanmiddag: dit is haar vak en niets anders. 

Na de voorstelling heb ik hem trouwens niet meer gezien.


Wordt vervolgd. 

Archief 2019