Week 44 - 307. 300 woorden bewondering [1/2]

Voor de voorstelling sprak hij me aan. Dat hij het bijzonder vond dat de zangeres hier vanmiddag de première van haar debuutprogramma beleefde. Want in deze stad was het toch allemaal begonnen. Door hem. Hij wist nog hoe pril zij was toen zij haar eerste stappen in het theatervak zette. Bij hem.

Tijdens haar voorstelling vertelde zij hoe het echt begonnen was. Zij was 18 jaar, zat op het conservatorium en haar theaterdocent bood haar de kans twee keer zes weken stage te lopen bij de Nederlandse zanger die over de hele wereld optreedt. Zij stond avond aan avond op het podium, dacht mee over de voorstelling, luisterde naar discussies over de wereldproblematiek tijdens het eten en drinken met de hele crew en sliep voor het eerst in hotels. Zij maakte opeens deel uit van een theaterfamilie en wist: dit wil ik, dit is mijn vak en niets anders. En o ja, “die docent zit vanmiddag in de zaal”.

Het was haar première en ik besloot om tijdens het slotapplaus zelf de bloemen uit te reiken. De zangeres was verrast. En toen ik terug naar de zaal liep, hoorde ik haar tegen haar publiek zeggen: “Nou ja, dan verklap ik het ook maar, want die docent…. dat was hij.” En ze noemde mijn naam. Ik was trots, niet op mezelf, maar op haar. Toen was zij 18 jaar en nu is zij 36 jaar, dus precies zoveel jaar verder. Haar theaterdebuut heeft lang op zich gewacht, maar is gedegen voorbereid. Met bewonderde liedauteurs en componisten – onder wie tevens haar regisseur en ook de grote zanger van destijds – en met haar vaste crew van technici en muzikanten. Haar theaterfamilie. Ja, ik zag het vanmiddag: dit is haar vak en niets anders. 

Na de voorstelling heb ik hem trouwens niet meer gezien.


Wordt vervolgd.