Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 43 - 302. Beeldenstorm [1/3]

dinsdag 29 oktober 2019




Mijn cabaretopvatting is vaak geciteerd:
Frank Verhallen is een groot liefhebber en warm pleitbezorger van het cabaret als theaterkunstvorm. Bekend is zijn opvatting dat cabaret niks te maken heeft met een avondje lachen, maar altijd in het teken moet staan van méér: vervreemden, verwarren, verstoren of zelfs verontrusten. 

Wat geldt voor deze theaterkunstvorm, is van toepassing op èlke kunstvorm. Wat is er gebeurd waardoor we opeens zo preuts geworden zijn en kunst ons niet meer mag ontregelen? Daarvan ga ik de komende tijd af en toe een mooi voorbeeld geven.

Bovenstaande projectie - foto's en video - is dit jaar door Het Nationaal Museum in Warschau verwijderd. (Ik schreef er eerder over: lees hier.) Consumer Art, werk van kunstenares Nathalie LL, waarop een vrouw te zien is die suggestief een banaan eet, zou voor kinderen te aanstootgevend zijn.

Nee hoor, kinderen zien wat ze zien: een vrouw die met haar mond speelt met een banaan voordat ze die opeet. Wij volwassenen hebben een andere associatie en tja, dat maakt ons ongemakkelijk. En wat ons stoort, dat moet anno 2019 weg.

Zie hier nog een kort fragment van de projectie (niet uit Warschau, maar Milaan).


Wordt vervolgd.

Archief 2019