Week 42 - 297. Dierenleven [48/52]

Voor toelichting: lees hier.


Hond en dood 

Het gebeurde bij de euthanasie van meneer L., een honderdjarige die heel erg moe en onder de zachte aandrang van door mij ingespoten medicatie niet meer zo tevreden de laatste adem uitblies. Zoon en dochter zijn aanwezig, en de hond van de dochter. Meneer ligt op zijn rug nog wat te ademen. De hond springt op het bed, legt zijn trouwe kop op zijn buik en valt in slaap. Na een paar minuten (meneer heeft het bewustzijn dan al verloren), richt de hond zijn lieve kop op, kijkt naar meneer, kijkt naar ons, slaakt een diepe zucht, en legt zijn kop weer op de buik. Later zeggen we allemaal: ‘Tóen is hij gestorven, die hond voelde het.’
Nog weer later, na de constatering dat hij echt dood is, ontstaat er een beetje een lacherige atmosfeer, iedereen loopt heen en weer, koffie, sigaretje. Sigaretje hier? Nee, buiten natuurlijk, op het balkon. We praten over het gebeuren en ik beschrijf de hond als de grote mazzeltof hier. Ligt nietsvermoedend bij een grote catastrofe toe te kijken en heeft geen idee wat zich daar afspeelt, omdat hij geen weet heeft van de dood, zich niet in de tijd bevindt. Honden drijven niet mee in die stroom waarin wij rondspartelen, onhoudbaar op weg naar de fatale waterval.
‘Dus,’ zeg ik, ‘als ik nog een keer moet leven, dan graag als hond bij een zorgzaam baasje.’ Waarop de dochter, het zorgzame baasje, onmiddellijk zegt: ‘Da’s ook toevallig, in zijn vorige leven was hij arts.’