Logboek

Het Logboek (de edities van 2012 t/m najaar 2016 zijn hier niet meer terug te lezen) veranderde 1 januari 2020 weer van een dag- in een Weekboek. Elke week - een enkele keer iets vaker en vaker iets minder - schrijven over wat week maakt. Of zoals ik het tegenwoordig noem: ik ben in mijn leven onderweg om mooie dingen aan te raken. Vanaf juni 2021 zal er minder vaak dan wekelijks een bijdrage te lezen zijn; de schrijftijd gaat op aan boeken die in februari en in oktober 2024 verschijnen.

-----

Voor wie een handvat zoekt: met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar; met de pijl links vooruit naar het volgende. Handiger echter zijn deze links: daarmee ga je naar de inhoudsopgaven van 202320222021, 2020 (deel 1: A t/m F, deel 2: G t/m Ldeel 3: M t/m R, en deel 4: S t/m Z), 2019 en 2018 en de logboeken van 2017 en (enkele van) najaar 2016.

-----

Dat in het beeld de klok op vijf uur staat, is omdat mijn dag al zolang ik mij herinner, begint rond (en meestal al ruim voor) vijf uur 's morgens, hoe laat het 's avonds ook wordt. Sinds de zomer van 2022 sta ik op om steevast drie uur. Om te schrijven zijn het mijn meest productieve uren van de dag.

Week 42 - 296. Joris van Casteren [3/3]

woensdag 23 oktober 2019

Vervolg van gisteren.


Voor wie hem nog niet kent, ga iets van hem lezen: Joris van Casteren (1976).


Hij studeerde aan de School voor Journalistiek en later filosofie. Hij was werkzaam bij regionale kranten en werd, pas 21 jaar oud, redacteur bij De Groene Amsterdammer. De reportages die hij maakte over en vanuit Nigeria, bundelde hij in 2001 in zijn eerste boek, getiteld Redactie binnenland. Datzelfde jaar publiceerde hij zijn eerste (en tot nu toe enige) gedichtenbundel. Geen groot succes, vind ik, maar oordeel zelf.


Poëziedebuut: Grote atomen (2001)


Daarna was hij medewerker van NRC Handelsblad en Vrij Nederland en sinds 2006 werkt hij als freelancer voor onder andere HP de Tijdnrc.next en De Correspondent. En hij schrijft dus journalistieke boeken, waar ik, in tegenstelling tot die gedichten, erg dol op ben. 

Na het verschijnen van Lelystad (2008) klaagden inwoners van Lelystad hem aan wegens belediging; toen drie jaar later Het zusje van de bruid verscheen, over zijn mislukte liefdesrelatie met een drugsverslaafd borderline-meisje, was hij niet meer welkom bij Vrij Nederland. Dit omdat medewerkers niet blij waren met de manier waarop Van Casteren hen portretteerde in zijn boek. 

 


 
Als je dat bereikt - niet met sensatie, maar met een goede pen... 

Archief 2019