Week 35 - 248. I.M. Herman Pouderoyen

[Zie en beluister hier]


Ach, Herman, ik lees dat je dood bent. Zaterdag jl. (als ik dit schrijf, is het woensdag 24 juli) ben je gestorven. Nog jonger dan ik ben: pas 61 jaar.

Ik lees in het persbericht dat je als singer-songwriter vergeleken bent met Maarten van Roozendaal en Alex Roeka. Dat is natuurlijk niet waar of alleen door mensen zonder oren en smaak en dat wist je zelf ook wel. Je was zelfs zo realistisch om mij eens te zeggen dat je dolgraag zo goed had willen zijn als Alex en J.W. en Jeroen (van M en Z) en Maarten en Theo (en Bram en Ramses en – we kunnen nog wel even doorgaan…), maar heus wel wist dat je daarvoor als zanger en als tekstschrijver tekortschoot.

Dat was ook zo. Hetzelfde persbericht meldt dat je in 2006 in de halve finale stond van het Concours om de Wim Sonneveldprijs van het Amsterdams Kleinkunstfestival. Die zin stemde me bijna zo droef als het overlijdensbericht zelf. Van al die festivals herinneren we ons de jaarlijkse winnaar al amper, laat staan de finalisten, laat staan degenen die, zoals jij, bijna in de finale stonden.

Dat ik je nooit heb willen boeken als theaterdirecteur / –programmeur vond je jammer en waarschijnlijk zelfs onterecht. Je liet me wel je teleurstelling, maar nooit je boosheid blijken. Je bleef me zelfs je cd’s toesturen en naar ik me herinner niet eens met cynisme als groet.

Ik lees: “Hij werkte aan het album Het mooiste moet nog komen, maar onduidelijk is of dit ook daadwerkelijk is verschenen.” Die wrange uitspraak had je vast geïnspireerd tot een liedje. Maar ik vrees dat je je gitaar reeds hebt weggelegd toen je het wist: dat niet het mooiste, maar het allerergste ging komen….